"အာရုံေကာင္းမ်ား ခံစားတတ္သည္
စိတ္အေဖာ္မ်ား ရႊင္ပြားေစသည္
ကုိယ္စိတ္ထဲမွာ ေကာင္လွထင္သည္
ခ်မ္းသာမွု မွတ္ရွုျမတ္ေယာဂီ" တဲ့။
ဒီေဆာင္ပုဒ္ထဲမွာ "အာရုံေကာင္းမ်ား ခံစားတတ္သည္" ဆုိတာဟာ အာရုံေကာင္းေတြ ခံစားျပီး ေကာင္းေနတာဟာ သုခေ၀ဒနာ ရဲ႔ သေဘာလကၡဏာပဲ ။ အဲဒါကုိ ေယာဂီဟာ ရွုမွတ္ရင္း သိသိသြားရမယ္လုိ႔ ဆုိလုိတယ္။ "စိတ္အေဖာ္မ်ား ရႊင္ပြားေစသည္" ဆုိတာကေတာ့ စိတ္ေစတသိက္ဆုိတဲ့ ေ၀ဒနာနဲ႔ အေဖာ္ေတြကုိ ရႊင္လန္းတုိးတက္ ေစတာဟာ သုခေ၀ဒနာရဲ႔ စြမ္းရည္သတၱိ ရသတဲ့။ အဲဒါကုိလည္း ရွုမွတ္ရင္းသိသိသြားရမယ္ လုိ႔ ဆုိလုိတယ္။ "ကုိယ့္စိတ္ထဲက ေကာင္းလွထင္သည္" ဆုိတာကေတာ့ ကုိယ္ထဲစိတ္ထဲမွာ "ေကာင္းလုိက္တာ ေကာင္းလုိက္တာ"လုိ႔ ထင္ရတာ ကေလးေတြ သုခေ၀ဒနာရဲ႔ အျခင္းအရာ အေျခအေန ပစၥဳပ႒ာန္ပဲ၊ အဲဒါကုိလည္း ရွုမွတ္ရင္း သိသိသြားရမယ္လုိ႔ ဆုိလုိပါတယ္။
"ခ်မ္းသာမွု မွတ္ရွု ျမတ္ေယာဂီ "ဆုိတာကေတာ့ ခ်မ္းသာမွု သုခေ၀ဒနာ ျဖစ္တုိင္း ရွုမွတ္ျပီး ယခုေျပာခဲ့တဲ့ "လကၡဏာ"နဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္၊ "ရသ "နဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ " ၊ "ပစၥဳပ႒ာန္ "နဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ သိသိသြားရမယ္လုိ႔ ဆုိလုိတယ္။
ဒါေၾကာင့္-
"အာရုံေကာင္းမ်ား ခံစားတတ္သည္
စိတ္အေဖာ္မ်ား ရႊင္ပြားေစသည္
ကုိယ္စိတ္ထဲမွာ ေကာင္းလွထင္သည္
ခ်မ္းသာမွု မွတ္ရွုျမတ္ေယာဂီ"
ဆုိတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္ ကေလး ကုိလည္း အရ က်က္မွတ္ ထားၾကရမယ္။ ကုိယ္စိတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေပၚလာတဲ့ ခ်မ္းသာမွု ကေလးကုိ ျဖစ္ဆဲမွာသာ စူးစုိက္ျပီး ရွုမွတ္ၾကည့္ပါ။ ယခုေျပာခဲ့တဲ့ အတုိင္း "လကၡဏာ နဲ႔ေရာ၊ ရသနဲ႔ေရာ ပစၥဳပၸ႒ာန္နဲ႔ေရာ" သိႏုိင္ပါတယ္။
ဒီလုိ "လကၡဏာ၊ ရသ၊ ပစၥဳပ႒ာန္" နဲ႔ သိတယ္ဆုိရင္ ေကာင္းတဲ့ အာရုံေတြရလုိ႔ ေကာင္းေကာင္း သြားတယ္ဆုိတဲ့ သူ႔အေၾကာင္း "ပဒ႒ာန္" ကုိလဲ သိသြားေတာ့ တာပါပဲ။ ဒီေနရာမွာ သုခေ၀ဒနာ ထက္ ဒုကၡေ၀ဒနာက သာျပီး ထင္ရွားေသးတယ္။ အဲဒီ ဒုကၡေ၀ဒနာ ထင္ရွားပုံကုိေတာ့ ဒုကၡေ၀ဒနာ ရွုပုံအပုိင္းက်မွ ေဟာရမယ္။
ယခုေျပာခဲ့တဲ့ သုခေ၀ဒနာ ကုိ ျဖစ္တုိင္းျဖစ္တုိင္း ရွုမွတ္ျပီး သေဘာမွန္ကုိ သိရင္ အဲဒီ ခ်မ္းသာမွုေလးရဲ႔ အစေပၚလာမွုျဖစ္မွု ကုိလည္း ထင္ရွား သိေတာ့တာပဲ။ ကုန္ဆုံးေပ်ာက္ကြယ္ သြားတာကုိလည္း ထင္ရွားသိေတာ့တာပဲ။ ဒီေတာ့ ခ်မ္းသာမွု ကေလးေတြကုိ တစ္ခုစီ တစ္ပုိင္းစီ တစ္ပုိင္းစီ ခြဲျခားျပီး သိႏုိင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ အလ်င္တုန္းက တစ္ေယာက္တည္း ရယ္လုိ႔ ထင္ရတဲ့ သႏၲတိ ပညတ္ဟာ ယခု သူ႔အလုိလုိ ပ်က္သြားပါေရာ။
ဒီလုိ သႏၲတိပညတ္ ပ်က္သြားေတာ့ "ျဖစ္ေပၚျပီး ပ်က္ပ်က္သြားလုိ႔ မျမဲဘူး"ဆုိတဲ့ အနိစၥ လကၡဏာဟာလည္း သူ႔အလုိလုိပဲ ထင္ရွားေပၚလာပါတယ္။
ျပီးေတာ့" ျဖစ္လုိက္ပ်က္လုိက္နဲ႔ ျဖစ္မွု ပ်က္မွုက မျပတ္ ႏွိပ္စက္ေနလုိ႔ ဘာမွ အားမကုိးေလာက္ဘူး။ ဆင္းရဲပဲ " ဆုိတဲ့ ဒုကၡ လကၡဏာဟာလည္း သူ႔အလုိလုိပဲ ထင္ရွားေပၚလာပါတယ္။
ျပီးေတာ့ "ကုိယ့္အလုိအတုိင္း မျဖစ္ဘဲ သူ႔သေဘာ အတုိင္းခ်ည္း ျဖစ္ပ်က္ေနလုိ႔ အစိုးမရဘူး၊ ငါေကာင္မဟုတ္ဘူး " ဆုိတဲ့ အနတၱ လကၡဏာလည္း သူ႔အလုိလုိ ထင္ရွားေပၚလာပါတယ္။
ဒီလုိ ထင္ရွား ေပၚလာတဲ့အတြက္ ေယာဂီဟာ သုခေ၀ဒနာ ကုိ ရွုမိတုိင္းရွုမိတုိင္း "ခံစားတတ္တဲ့ ငါေကာင္မရွိဘူး။ ေကာင္းစားခ်မ္းသာေနတဲ့ ငါေကာင္မရွိဘူး။ အာရုံေကာင္းကေလးေတြနဲ႔ ေတြ႔ေတြ႔ျပီး အသစ္အသစ္ ဆင့္ကာဆင့္ကာ မျပတ္ျဖစ္ေနတဲ့ ခံစားမွု အေပါင္းမွ်သာ ရွိတယ္" လုိ႔လည္း ရွင္းရွင္းၾကီး သေဘာက်က်သြားပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ "ေကာေ၀ဒယတိ-ဘယ္သူခံစားတာလဲ၊ ခံစားတတ္တဲ့ အတၱေကာင္ရွိသလား" ဆုိတဲ့ ေဟာဒီ ပထမ ေမးခြန္းကုိလည္း ေျပလည္ေအာင္ သိသြားပါတယ္။
ျပီးေတာ့ "ခံစားမွုရဲ႔ ပုိင္ရွင္ အတၱေကာင္ရယ္လုိ႔ မရွိဘူး။ ခံစားမွုမွ် ရွိတာပဲ " လုိ႔ အသိရွင္းေနတဲ့ အတြက္ "ကႆေ၀ဒနာ- ဘယ္သူရဲ႔ ခံစားမွုလဲ၊ ခံစားမွုရဲ႔ ပုိင္ရွင္ အတၱေကာင္ရွိသလား" ဆုိတဲ့ ေဟာဒီ ဒုတိယ ေမးခြန္းကုိလည္း ေျပလည္ေအာင္ သိသြားပါတယ္။
ျပီးေတာ့ "အာရုံေကာင္း ကေလးေတြနဲ႔ ေတြ႔ေတြ႔ျပီး ခ်မ္းသာမွု ေကာင္းစားမွု အသစ္အသစ္ ျဖစ္ေနရုံမွ်ပဲ"လုိ႔ အသိရွင္း ေနတဲ့ အတြက္ "ကိ ံကာရုဏာ ေ၀ဒနာ ဘယ္အေၾကာင္းေၾကာင့္ ခံစားမွု ျဖစ္သလဲ " ဆုိတဲ့ ေဟာဒီ တတိယ ေမးခြန္းကုိလည္း ေျပလည္ေအာင္ အသိရွင္းေနပါတယ္။
ယခုေျပာတဲ့ အတုိင္း ေမးခြန္း(၃) ခ်က္ အရ ေျပလည္ေအာင္ အသိရွင္းေနတာကုိ သမၸဇာနဥာဏ္ လုိ႔ေခၚတယ္။ အသေမၼာဟသမၸဇဥ္ ဆုိတာလည္း ဒီဥာဏ္ပါပဲ။ ကုိယ္ထဲ စိတ္ထဲမွာ မျပတ္ျဖစ္ေနတဲ့ ခံစားမွုေတြကုိ စူးစုိက္ျပီး မျပတ္မွတ္ေနရင္ အသေမၼာဟသမၸဇဥ္ ေခၚတဲ့ အသိဥာဏ္ ျဖစ္ေပၚလာတာကုိ ကုိယ္တုိင္ပဲ ေတြ႔ရပါတယ္။
ဒီလုိ အသိဥာဏ္ကေတာ့ ခံစားမွု ဟူသမွ်ကုိ "သေဘာတရားမွ်" အေနနဲ႔လည္း သိေနတယ္။ "အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ" လုိ႔လည္း ရွင္းလင္းစြာ သိေနတယ္။
ဒီေနရာမွာ သိ ဆုိတာက တကယ့္ကုိ သိတာပဲ။ စဥ္းစားဆင္ျခင္ျပီး ယုံၾကည္ရုံမွ် သေဘာက်ရုံမွ်ကုိ သိတယ္လုိ႔ မဆုိလုိပါဘူး။
ဒီလုိ တကယ္သိ ေနတဲ့ အတြက္ ခံစားမွုကုိ ငါေကာင္လုိ႔ ထင္ျမင္စြဲလန္းခဲ့တဲ့ အယူမွားကုိလည္း ပယ္ေဖ်ာက္ ္ႏုိင္တယ္။ "ပယ္ေဖ်ာက္" ဆုိတာ ကေတာ့ အလင္းေရာင္ ေပၚလာေတာ့ အေမွာင္ေပ်ာက္ သြားတာမ်ိဳးပဲ၊ "အမွန္အတုိင္း သိလုိက္တာနဲ႔ မူလကရွိေနတဲ့ အသိမွာ အထင္မွားေတြ အလုိလုိ ေပ်ာက္သြားတာ"ကုိပဲ ဆုိလုိပါတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ရွုမွတ္ျပီး သိေနတဲ့ ေယာဂီရဲ႔ ဒီသမၸဇဥ္အသိ ဟာ ကမၼ႒ာန္းလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလုိအသိကုိပဲ ရည္ရြယ္ျပီးေတာ့ ျမတ္စြာဘုရားက ခ်မ္းသာရင္ "ခ်မ္းသာတယ္ ခ်မ္းသာတယ္" လုိ႔ ရွုွမွတ္ျပီး သိဖုိ႔ ေဟာေတာ္မူတာပါပဲတဲ့။
အဲ ယခုေျပာခဲ့တာဟာ အ႒ကထာဆရာရဲ႔ ေျဖရွင္းခ်က္ပါပဲ။ ကဲ ရွင္းၾကရဲ႔ မဟုတ္လား။ မရွင္းေသးရင္လည္း ကုိယ္တုိင္သာ အားထုတ္ ၾကည့္ၾကေပေတာ့။ အားထုတ္ၾကည့္လုိ႔ ကိုယ္တုိင္ေတြ႔တဲ့ အခါက်ေတာ့ အဲဒီ ကုိယ္တုိင္ေတြ႔ အသိယုံမွားေတြေ၀မွု ကုိ ရွင္းလင္း သုတ္သင္သြား ပါလိမ့္မယ္။
ေဟာ- အခ်ိန္က ကုန္သြားျပီ။ ေဟာစရာေတြ ကေတာ့ အမ်ားၾကီးပဲ က်န္ေသးတယ္။ ယခုေဟာခဲ့တဲ့ ေ၀ဒနာ ၉-ပါးရွိတဲ့ အနက္က သုခေ၀ဒနာ ေလာက္သာ ျပီးခဲ့ေသးတယ္ ေ၀ဒနာ ရွစ္ပါးေတာင္ က်န္ေသးတယ္။ ဒီလုိက်န္ေနတာေတြကုိေတာ့ ေနာင္အခြင့္သာတဲ့ အခါက်မွ ဆက္ျပီး ေဟာရေတာ့မွာပဲ။ ယခုေတာ့ ဒီေ၀ဒနာ ႏုပႆနာ တရားေတာ္ကုိ ပထမပုိင္း အျဖစ္နဲ႔ ဒီတင္ပဲ အဆုံးသတ္ၾကစုိ႔။
ယခုေျပာခဲ့တဲ့ နည္းအျမြက္ႏွင့္ အညီ ေ၀ဒနာႏုပႆနာ လုပ္ငန္းစဥ္ကုိ မွန္ကန္စြာ အားထုတ္ႏုိင္ၾက၍ ဆင္းရဲ ခပ္သိမ္းတုိ႔၏ ျငိမ္းရာျဖစ္ေသာ နိဗၺာန္ တရားေတာ္ျမတ္ကုိ မဂ္ဥာဏ္ ဖုိလ္ဥာဏ္တုိ႔ျဖင့္ လ်င္ျမန္စြာ ဆုိက္ေရာက္၍ မ်က္ေမွာက္ျပဳႏိုင္ၾကပါေစ။
ေ၀ဒနာႏုပႆနာတရားေတာ္ ပထမပုိင္းျပီး၏။
No comments:
Post a Comment