ရဟန္းတုိ႔ သမဏျဖစ္ေစ ျဗာဟၼဏျဖစ္ေစ နတ္ျဖစ္ေစ မာရ္နတ္ျဖစ္ေစ ျဗဟၼာ ျဖစ္ေစ ေလာက၌ မည္သူမဆုိ ေတာင့္တ၍ မရေကာင္းေသာ အရာတုိ႔သည္ ဤ ငါးမ်ဳိးတုိ႔တည္း။
အဘယ္ငါးမ်ဳိးတုိ႔နည္းဟူမူ -
၁...
အုိတတ္ေသာ သေဘာတရားသည္ ''မအုိပါေစလင့္'' ဟု သမဏျဖစ္ေစ ျဗာဟၼဏ ျဖစ္ေစ နတ္ျဖစ္ေစ မာရ္နတ္ျဖစ္ေစ ျဗဟၼာျဖစ္ေစ ေလာက၌ မည္သူမဆုိ ေတာင့္ တ၍ မရေကာင္းေသာ အရာေပတည္း။
၂...
နာတတ္ေသာ သေဘာတရားသည္ ''မနာဖ်ားေစလင့္'' ဟူ၍။ပ။
၃...
ေသတတ္ေသာ သေဘာတရားသည္ ''မေသပါေစလင့္'' ဟူ၍။ပ။
၄...
ကုန္တတ္ေသာ သေဘာတရားသည္ ''မကုန္ဆံုးပါေစလင့္'' ဟူ၍။ပ။
၅...
ပ်က္စီးတတ္ေသာ သေဘာတရားသည္ ''မပ်က္စီးပါေစလင့္'' ဟူ၍ သမဏျဖစ္ေစ ျဗာဟၼဏျဖစ္ေစ နတ္ျဖစ္ေစ မာရ္နတ္ျဖစ္ေစ ျဗဟၼာျဖစ္ေစ ေလာက၌ မည္သူမဆုိ ေတာင့္တ၍ မရေကာင္းေသာ အရာေပတည္း။
ရဟန္းတုိ႔ အၾကားအျမင္ မရွိေသာ ပုထုဇဥ္အား အုိတတ္ေသာ သေဘာတရား သည္ အုိခဲ့၏၊ အုိတတ္ေသာ သေဘာတရား အုိသည္ ရွိေသာ္ ထုိပုထုဇဥ္သည္ ဤသုိ႔ မဆင္ျခင္ႏုိင္ -
''အုိတတ္ေသာ သေဘာတရားသည္ ငါတစ္ေယာက္တည္းအားသာ အုိသည္ မဟုတ္၊ စင္စစ္မူကား (ဤဘံုဘဝသုိ႔)လာျခင္း (တစ္ပါးေသာဘံုဘဝသုိ႔) သြားျခင္း စုေတျခင္း ပဋိသေႏၶေနျခင္းရွိသည့္ သတၱဝါဟူသမွ် အားလံုးတုိ႔အား အုိတတ္ ေသာ သေဘာတရားသည္ အုိ၏၊ အုိတတ္ေသာ သေဘာတရားသည္ အုိသည္ရွိ ေသာ္ ငါသည္သာ ပူေဆြးခဲ့မူ ပင္ပန္းခဲ့မူ ငုိေႂကြးခဲ့မူ ရင္ဘတ္စည္တီး ျမည္တမ္းခဲ့ မူ ေတြေဝ မိန္းေမာျခင္းသုိ႔ ေရာက္ခဲ့မူ ငါသည္ ထမင္းလည္း မစားလုိရာ၊ ခႏၶာ ကုိယ္သည္လည္း အဆင္းမလွျခင္းသုိ႔ ေရာက္ေလရာ၏။ အလုပ္အကုိင္တုိ႔လည္း မျဖစ္ႏုိင္ကုန္ရာ၊ ရန္သူတုိ႔လည္း ဝမ္းေျမာက္ကုန္ရာ၏၊ မိတ္ေဆြတုိ႔လည္း ဝမ္း နည္းကုန္ရာ၏'' ဟု (မဆင္ျခင္ႏုိင္)။ အုိတတ္ေသာ သေဘာတရားသည္ အုိသည္ ရွိေသာ္ ထုိပုထုဇဥ္သည္ ပူေဆြး၏၊ ပင္ပန္း၏၊ ငုိေႂကြး၏၊ ရင္ဘတ္စည္တီး ျမည္ တမ္း၏၊ ေတြေဝျခင္းသုိ႔ ေရာက္၏။
ရဟန္းတုိ႔ အၾကားအျမင္ နည္းပါးေသာ ဤပုထုဇဥ္ပုဂၢဳိလ္ကုိ အဆိပ္ရွိေသာ ေသာကေျငာင့္ စူးဝင္သည္ျဖစ္၍ မိမိကုိယ္ကုိပင္လွ်င္ ပူပန္ေစတတ္သူ ဟူ၍ ဆိုအပ္၏။
ရဟန္းတုိ႔ ေနာက္တစ္မ်ဳိးကား အၾကားျမင္ မရွိေသာ ပုထုဇဥ္အား
နာတတ္ေသာ သေဘာတရားသည္ နာခဲ့၏။ပ။
ေသတတ္ေသာ သေဘာတရားသည္ ေသခဲ့၏။ပ။
ကုန္တတ္ေသာ သေဘာတရားသည္ ကုန္ခဲ့၏။ပ။
ပ်က္တတ္ေသာ သေဘာတရားသည္ ပ်က္ခဲ့၏။ပ။
ရဟန္းတုိ႔ အၾကားအျမင္ နည္းပါးေသာ ဤပုထုဇဥ္ပုဂၢဳိလ္ကုိ အဆိပ္ရွိေသာ ေသာကေျငာင့္ စူးဝင္သည္ ျဖစ္၍ မိမိကုိယ္ကုိပင္လွ်င္ ပူပန္ေစတတ္သူ ဟူ၍ ဆိုအပ္၏။
ရဟန္းတုိ႔ အၾကားအျမင္ရွိေသာ အရိယာတပည့္အား အုိတတ္ေသာ သေဘာ တရားသည္ အုိခဲ့မူ အုိတတ္ေသာ သေဘာတရား အုိသည္ရွိေသာ္ ထုိအရိယာ တပည့္သည္ ဤသုိ႔ ဆင္ျခင္၏ -
''အုိတတ္ေသာ သေဘာတရားသည္ ငါတစ္ေယာက္တည္းအားသာ အုိသည္ မဟုတ္၊ စင္စစ္မူကား (ဤဘံုဘဝသုိ႔)လာျခင္း (တစ္ပါးေသာဘံုဘဝသုိ႔)သြားျခင္း စုေတျခင္း ပဋိသေႏၶေနျခင္းရွိသည့္ သတၱဝါ ဟူသမွ် အားလံုးတုိ႔အား အုိတတ္ ေသာ သေဘာတရားသည္ အုိ၏၊ အုိတတ္ေသာ သေဘာတရားသည္ အုိသည္ ရွိေသာ္ ငါသည္သာ ပူေဆြးခဲ့မူ ပင္ပန္းခဲ့မူ ငုိေႂကြးခဲ့မူ ရင္ဘတ္စည္တီး ျမည္တမ္း ခဲ့မူ ေတြေဝမိန္းေမာျခင္းသုိ႔ ေရာက္ခဲ့မူ ငါသည္ ထမင္းလည္း မစားလုိရာ၊ ခႏၶာ ကုိယ္သည္လည္း အဆင္းမလွျခင္းသုိ႔ ေရာက္ေလရာ၏။ အလုပ္အကုိင္တုိ႔လည္း မျဖစ္ႏုိင္ကုန္ရာ၊ ရန္သူတုိ႔လည္း ဝမ္းေျမာက္ကုန္ရာ၏၊ မိတ္ေဆြတုိ႔လည္း ဝမ္းနည္းကုန္ရာ၏''ဟု (ဆင္ျခင္၏)။ အုိတတ္ေသာ သေဘာတရား အုိသည္ရွိ ေသာ္ ထုိအရိယာတပည့္သည္ မပူေဆြး၊ မပင္ပန္း၊ မငုိေႂကြး၊ ရင္ဘတ္စည္တီး မျမည္တမ္း၊ ေတြေဝျခင္းသုိ႔ မေရာက္။
ရဟန္းတုိ႔ အၾကားအျမင္ရွိေသာ ဤအရိယာတပည့္ကုိ အဆိပ္ရွိေသာ ေသာက ေျငာင့္ကုိ ထုတ္ႏုတ္သူ ဟူ၍ ဆုိအပ္၏။ ယင္းေျငာင့္စူးဝင္ေသာ အၾကားအျမင္ နည္းပါးေသာ ပုထုဇဥ္သည္ မိမိကုိယ္ကုိပင္လွ်င္ ပူေလာင္ေစ၏၊ ေသာကေျငာင့္ မစူးဝင္ေသာ အရိယာတပည့္သည္ မိမိကုိယ္ကုိပင္လွ်င္ ၿငိမ္းေအးေစ၏။
ရဟန္းတုိ႔ ေနာက္တစ္မ်ဳိးကား အၾကားအျမင္ရွိေသာ အရိယာတပည့္အား
နာတတ္ေသာ သေဘာတရားသည္ နာခဲ့၏။ပ။
ေသတတ္ေသာ သေဘာတရားသည္ ေသခဲ့၏။ပ။
ကုန္တတ္ေသာ သေဘာတရားသည္ ကုန္ခဲ့၏။ပ။
ပ်က္တတ္ေသာ သေဘာတရားသည္ ပ်က္ခဲ့၏။ပ။
ရဟန္းတုိ႔ အၾကားအျမင္ရွိေသာ ဤအရိယာတပည့္ကုိ အဆိပ္ရွိေသာ ေသာက ေျငာင့္ကုိ ထုတ္ႏုတ္ေသာသူ ဟူ၍ ဆုိအပ္၏။
ယင္းေသာကေျငာင့္ စူးဝင္ေသာ အၾကားအျမင္ နည္းပါးေသာ ပုထုဇဥ္သည္ မိမိကုိယ္ကုိပင္လွ်င္ ပူေလာင္ေစ၏၊ ေသာကေျငာင့္ မစူးဝင္ေသာ အရိယာတပည့္ သည္ မိမိကုိယ္ကုိပင္လွ်င္ ၿငိမ္းေအးေစ၏။
ရဟန္းတုိ႔ သမဏျဖစ္ေစ ျဗာဟၼဏျဖစ္ေစ နတ္ျဖစ္ေစ မာရ္နတ္ျဖစ္ေစ ျဗဟၼာ ျဖစ္ေစ ေလာက၌ မည္သူမဆုိ ေတာင့္တ၍ မရေကာင္းေသာ အရာတုိ႔သည္ ဤငါးမ်ဳိးတုိ႔တည္း ဟု (မိန္႔ေတာ္မူ၏)။
ဤေလာက၌ ပူေဆြးျခင္း ငုိေႂကြးျခင္းျဖင့္ အက်ဳိး အနည္းငယ္မွ်ကုိလည္း စင္စစ္ မရႏုိင္၊ ပူေဆြးဆင္းရဲေသာ ထုိသူကုိ ရန္သူတုိ႔ သိ၍ ဝမ္းေျမာက္ကုန္၏။ အၾကင္ အခါ၌ကား အေၾကာင္းကုိ ဆံုးျဖတ္ျခင္း၌ သိေသာ ပညာရွိသည္ ေဘးရန္တုိ႔ ေၾကာင့္ မတုန္မလႈပ္၊ (ထုိအခါ၌) ရန္သူတုိ႔သည္ ထုိပညာရွိပုဂၢဳိလ္၏ ေရွးမူအတုိင္း မေဖာက္ျပန္ေသာ မ်က္ႏွာကုိ ေတြ႕ျမင္ရ၍ ဆင္းရဲကုန္၏။ ဂုဏ္ေက်းဇူးကုိ ခ်ီးမြမ္း သျဖင့္ျဖစ္ေစ တန္ခုိးရွိေသာ မႏၲာန္ကုိ ရြတ္အံသရဇၩာယ္သျဖင့္ျဖစ္ေစ ေကာင္းမြန္ ေသာစကားကုိ ေျပာဆုိ၍ျဖစ္ေစ တံစုိး လက္ေဆာင္ေပးသျဖင့္ျဖစ္ေစ မ်ဳိး႐ုိးစဥ္ ဆက္ကုိ ျပသျဖင့္ျဖစ္ေစ အက်ဳိးရႏုိင္သမွ်အရာ၌ အားထုတ္ရာ၏။ ငါေသာ္ လည္း ေကာင္း၊ အျခားသူေသာ္ လည္းေကာင္း (မအုိျခင္းစေသာ) ထုိအက်ဳိးကုိ မရအပ္ဟူ၍ အကယ္၍ သိခဲ့မူ ငါသည္ ဝဋ္၌ တည္ေနေစေသာ ကံကုိျမဲျမံစြာ အားထုတ္အပ္ၿပီ၊ ယခုအခါ၌ အဘယ္သုိ႔လွ်င္ ျပဳေတာ့အံ့နည္း ဟု ဆင္ျခင္၍ ပူေဆြးျခင္း မရွိဘဲ သည္းခံရာသတည္း။
၈ - ဌာနသုတ္၊ မု႑ရာဇဝဂ္၊ ပဥၥကနိပါတ္၊ အဂၤုတၱိဳရ္။
No comments:
Post a Comment