“ေပါ့စတစ္အေတြးနဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာမႈ”ရေဝႏြယ္(အင္းမ)

       ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္က ဒႏၱိကာဆုိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေလး တစ္ေယာက္ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒႏၲိကာ အရြယ္ေရာက္တဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ အနာထပိဏ္ သူေဌးႀကီးရဲ့ ေဇတဝန္ေက်ာင္း ေရစက္ခ် အလႈပြဲႀကီးနဲ႔ ႀကဳံလုိက္ရပါတယ္။ အဲဒီေက်ာင္း ေရစက္ခ်ပြဲႀကီး ကုိၾကည့္ျပီး သာသနာ့ေဘာင္ကုိ ဝင္ခ်င္တဲ့ စိတ္စျဖစ္ခဲ့ ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္း မဝင္ႏုိင္ခဲ့ပါဘူး။

        ဒႏၲိကာဟာ ေဇတဝန္ေက်ာင္း ေရစက္ခ်ျပီး ေနာက္ပုိင္း သာသနာ့ေဘာင္ကုိ မဝင္ႏုိင္ေသးေပ မယ့္ သရဏဂုံနဲ႔  ငါးပါးသီလကုိ အျမဲေဆာက္တည္ ေနခဲ့ပါတယ္။
ကာလတစ္ခု ၾကာလာတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဒႏၲိကာဟာ မိဘေတြကုိ ခြင့္ေတာင္းျပီး မိေထြးေတာ္ ေဂါတမီဆီမွာ ဘိကၡဳနီမ ဝတ္လုိက္ပါတယ္။ ဘိကၡဳနီမ ဝတ္လုိက္ေတာ့ ဒႏၱိကာေထရီ ရယ္လုိ႔ အမည္တြင္ သြားပါတယ္။

        ဒႏၱိကာ ေထရီဟာ ဘိကၡဳနီမ ဝတ္ျပီးတာနဲ႔ ဆရာဥပဇ်ၥာယ္ မိေထြးေတာ္ ေဂါတမီရဲ့ အဆုံးအမ တရားစကားကုိ နာၾကားျပီး ဝိပႆနာတရားကုိ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား အားထုတ္ ေနပါေတာ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္မတည္ျငိမ္လုိ႔ သမာဓိ မရဘဲျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီေတာ့ တရားအားထုတ္ရတာ အဆင္မေျပေတာ့ပါဘူး။  တစ္ေန႔မွာေတာ့ ဒႏၱိကာေထရီဟာ ဂိဇ်ၥကုဋ္ေတာင္ေပၚကုိ တစ္ပါးတည္း တက္ခဲ့ပါတယ္။ ေတာင္ေပၚ ေရာက္ေတာ့ အေရွ႔အေနာက္ ေတာင္ေျမာက္ ဝဲယာ ၾကည့္ရင္း ဆင္တစ္ေကာင္နဲ႔ ဆင္ဆရာကုိေတြ႔ရပါတယ္။ ၾကည့္လက္စနဲ႔ ဆက္ျပီး ၾကည့္ေနမိပါတယ္။

        ဆင္ဆရာက ခြ်န္းကုိကုိင္ျပီး “ေျခေထာက္ ဆန္႔ေပးစမ္း”လုိ႔ ေျပာလုိက္ပါတယ္၊ ဆင္ႀကီးကလည္း ေျခေထာက္ ဆန္႔ေပးပါတယ္၊ ဒီေတာ့ ဆင္ထိန္းက ဆင္ေပၚကုိ လြယ္လြယ္ကူကူနဲ႔ တက္သြားပါတယ္။

        ဆင္နဲ႔ ဆင္ဆရာရဲ့ ျမင္ကြင္းကုိၾကည့္ၿပီး ဒႏၱိကာေထရီဟာ “ဆင္ဆရာ ခြ်န္းကုိ ကုိင္ျပီး ေရွ႔ပုိင္းမွာ မယဥ္ေက်းတဲ့ ဆင္ရုိင္းကုိ လူေတြအလုိလုိက္ေအာင္ ဆုံးမသလုိ   ပ်ံ့လြင့္ေနတဲ့ ငါရဲ့စိတ္ကုိ ဆုံးမရင္ရႏုိင္တယ္။ ဝီရိယခြ်န္းနဲ႔ ငါ့ရဲ့ပ်ံ့လြင့္ေနတဲ့ စိတ္ကုိ ယဥ္ေက်းေအာင္ ဆုံးမမယ္”ဆုိျပီး အေတြးသံေဝဂ အေျဖရသြားပါတယ္။

        ဒႏၱိကာေထရီဟာ ဆင္ရုိင္းနဲ႔ ဆင္ဆရာကုိ ဥပမာယူျပီး ဝီရိယခြ်န္းနဲ႔ စိတ္ကုိဆုံးမရင္း စိတ္ေတြ ၾကည္လင္ လာပါတယ္။ စိတ္ေတြ ၾကည္လင္လာေတာ့ သမာဓိပါရလာပါတယ္။ သမာဓိ ရလာတာနဲ႔အမွ် ဝိပႆနာ တရားကုိ ဆက္အားထုတ္ လုိက္တာ ရဟႏၱာျဖစ္သြား ပါေတာ့တယ္။
(ေထရီအ႒ကထာ-ဒႏၱိကာ ေထရီဝတၳဳ)

        တကယ္ဆုိ ကုိယ္အားထုတ္ေနတဲ့ဝိပႆနာတရားနဲ႔ ဆင္နဲ႔ဆင္ဆရာရဲ့အျပဳအမူနဲ႔ ဘာမွ မဆုိင္ဘူးလုိ႔ထင္စရာရွိပါတယ္။ ေဘးကၾကည့္ရင္လည္း “ဒီဘိကၡဳနီမ ဆင္စီးတာကုိပဲ ၾကည့္ေနရတယ္ လုိ႔ ကုိယ့္တရားကုိယ္အားထုတ္တာမဟုတ္ဘူး”ဆုိျပီး ေဝဖန္ခ်င္စရာပါ။ ဒႏၱိကာေထရီအတြက္ေတာ့ ဆင္နဲ႔ဆင္ဆရာရဲ့ ျမင္ကြင္းေလးကုိပဲ  ကုိယ့္ဘဝျဖစ္စဥ္နဲ႔ႏႈိင္းယွဥ္ျပီး ကုိယ့္အတြက္အသုံးခ်သြားခဲ့တဲ့ တကယ့္သာဓကေလးတစ္ခုပါပဲ။

       တစ္ခါတေလတခ်ိဳ႔ျမင္ကြင္းေတြဟာ ကုိယ္နဲ႔မဆုိင္ဘူးလုိ႔ထင္ရေပမယ့္ ဒႏၱိကာေထရီတုိ႔လုိ ယူတတ္ရင္ ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ တရားအားေလးေတြပါပဲ။ ျမင္ကြင္းကုိရုိးရုိးမၾကည့္ဘဲ ကုိယ့္အလုပ္နဲ႔ယွဥ္တြဲျပီးၾကည့္သြားတာပါ။ အထူးသျဖင့္ တရားနဲ႔ ယွဥ္ျပီးၾကည့္သြားတာပါ။ ဒီေတာ့ ျမင္ကြင္းအားလုံးဟာ ၾကည့္တတ္ရင္ တရားေတြခ်ည္းပါပဲ။ မၾကည့္တတ္ရင္ေတာ့ ေဒါသေတြ၊ အာဃာတေတြ၊ အမုန္းေတြ၊ ဣႆာ မစၦရိယေတြ၊ တဏွာရာဂ ေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနမွာပါ။ ဒႏၱိကာေထရီတုိ႔လုိ တရားထူးမရေပမယ့္ ျမင္ကြင္းေတြကုိ တရားနဲ႔ ယွဥ္ၾကည္ ့တတ္တာေလး ကုိေတာ့ ကိုယ္ကအတု ယူရမွာပါ။ တရားနဲ႔ၾကည့္ရင္ စိတ္ခ်မ္းသာျပီး မတရားနဲ႔ ၾကည့္ရင္ စိတ္ဆင္းရဲ ရေတာ့တာပါ။ ဒါက တကယ့္ လက္ေတြ႔ပါ။

        တစ္နည္းအားျဖင့္ ေျပာရင္ ေပါ့စတစ္အေတြးနဲ႔ နဂၢတစ္ အေတြးပါ။ ပါရမီပါခဲ့ သူေတြဟာ ႀကဳံလာတဲ့ အာရုံတစ္ခုကုိ ေပါ့စတစ္အေတြးနဲ႔ ေတြးျပီး စိတ္ေအးခ်မ္းမႈကုိ ယူသြားၾကတာပါ။ အထူးသျဖင့္ နဂၢတစ္ အေတြးနဲ႔ ေတြးရင္စိတ္ဆင္းရဲ ရတယ္ဆုိတာ ေသခ်ာ သိထားရလုိ႔ပါ။

        ဘဝရဲ့ တစ္ေန႔တာမွာ အာရုံမ်ိဳးစုံနဲ႔ ႀကဳံေနရမွာပါ။  ႀကိဳက္တဲ့အာရုံေရာ မႀကိဳက္တဲ့ အာရုံေရာပါ ေနမွာပါ။ နဂၢတစ္အေတြးရဲ့ ဆုိးက်ိဳးဆုိးျပစ္ကုိ သိထားျပီး ေပါ့စတစ္အေတြးနဲ႔ ေတြးတတ္တာ ေလးကုိ ေလ့က်င့္ထားရမွာပါ။
နဂၢတစ္နဲ႔႔ ၾကည့္မိရင္ ေဒါသ၊ အာဃာတစသည္ေတြ ဝင္လာတတ္ပါတယ္။ ဒီတရားေတြ ဝင္လာျပီ ဆုိရင္ေတာ့ ေနာက္ဆုံး ရလဒ္က စိတ္ဆင္းရဲရ ေတာ့တာပါ။

        လူဟာ တစ္ခုခုကုိ လုပ္ပါမ်ားရင္ စြဲေနတတ္ပါတယ္။ နဂၢတစ္နဲ႔ ၾကည့္တတ္တာ အက်င့္ျဖစ္ ေနရင္ ဘယ္ျမင္ကြင္းပဲ ၾကည့္ၾကည့္ နဂၢတစ္နဲ႔ပဲ ၾကည့္ေနေတာ့တာပါ။ စြဲေနတဲ့ အစြဲကုိ ေဖ်ာက္ဖုိ႔ သိပ္ခက္ပါတယ္။ နဂၢတစ္နဲ႔ ၾကည့္မိလုိက္လုိ႔ စိတ္ဆင္းရဲရ တယ္ဆုိတာလည္း မသိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီ မသိတာက ပုိခက္ေနေတာ့တာပါ။
          နဂၢတစ္နဲ႔ဲ႔ ၾကည့္တတ္တာ စြဲေနရင္ ေကာင္းတဲ့ျမင္ကြင္း၊ ကုသိုလ္ျဖစ္ေစတဲ့ ျမင္ကြင္းကုိျမင္ဦး ေတာ့ နဂၢတစ္္နဲ႔ပဲ ၾကည့္ေနေတာ့တာပါ။

          ဒီေနရာမွာ ကုိယ့္ကုိ ေဖးမေျပာျပေပးမယ့္ မိတ္ေကာင္း ေဆြေကာင္း သိပ္လုိပါတယ္။ ကုိယ္တုိင္ ကလည္း ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ နဂၢတစ္သေဘာ ျဖစ္ေနတယ္ဆုိတာ သိဖုိ႔ အေရးႀကီးပါတယ္။ ဒါမွ ေဖးမေပး ရတဲ့သူလည္း လြယ္တာပါ။ ကုိယ့္ကုိခ်စ္တဲ့ သူကပဲေဖးမမွာပါ။ မုန္းတဲ့သူကေတာ့ တကူးတကလာျပီး မေဖးမပါဘူး။ ဒီသေဘာေလးေတြကုိ အာရုံျပဳလုိက္ရင္လည္း ေဖးမလာသူကုိ တန္ဖုိးထားလာႏုိင္ ပါတယ္။ အဓိက ကုိယ္ကျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲခ်င္စိတ္ ရွိဖုိ႔ပါ။ ဆုိလုိတာက ကုိယ္က အဓိကပါ။
          ျမင္ကြင္းတစ္ခုကုိ ၾကည့္တဲ့အခါ ေပါ့စတစ္နဲ႔ ၾကည့္တတ္တာ၊ နဂၢတစ္္နဲ႔ ၾကည့္တတ္တာ ေတြဟာ အတိတ္ပါရမီေတြနဲ႔ လည္းဆုိင္ေနပါတယ္။

          ပါရမီပါခဲ့တဲ့ သူကေတာ့ ေပါ့စတစ္နဲ႔ ၾကည့္ျပီး ပါရမီမပါခဲ့တဲ့ သူကေတာ့ နဂၢတစ္နဲ႔ ၾကည့္ေတာ့ တာပါ။ ကုိယ္က နဂၢတစ္နဲ႔ ၾကည့္တတ္သူဆုိရင္လည္း ျပန္ေလ့က်င့္ ယူရမွာပါ။ ပါရမီပါသူနဲ႔ မပါသူဟာ ေနရာတုိင္းမွာ သိပ္ကြာပါတယ္။

           တစ္ခါက ဦးဇင္းအရွင္ဆႏၵာဓိကနဲ႔ တစ္ေနရာကုိ ဆြမ္းစားၾကြ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆြမ္းစားျပီးလုိ႔ ျပန္ထ ေတာ့ ဦးဇင္းအရွင္ဆႏၵာဓိကက လက္အုပ္ေလးခ်ီျပီး“ အရွင္ဘုရားကုိ ေနရာထုိင္ခင္း လွဴပါတယ္။ ဤထုိင္ခင္းလွဴရေသာ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေၾကာင့္ ေဗာဓိဉာဏ္၏ အေထာက္အပံ့ ျဖစ္ပါေစ”လုိ႔ ေျပာလာေတာ့ ေအာက္ကုိင႔ုံၾကည့္မိ လုိက္ပါတယ္။ ေအာက္မွာ မိမိထုိင္ထားတာက ဦးဇင္း အရွင္ဆႏၵာဓိကရဲ့ ထုိင္ခင္းပါ။ ဦးဇင္းအရွင္ဆႏၵာဓိက ကလည္းမိမိရဲ့ ထုိင္ခင္းေပၚ ထုိင္ထားပါတယ္။ ထုိင္ခင္းမွားထုိင္မိၾက တာပါ။

            ဒီေတာ့မိမိကလည္း “ဘုန္းႀကီးကုိလည္း ထုိင္ခင္းလွဴပါတယ္၊ ဤကုသိုလ္ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ နိဗၺာန္ရဲ့ အေထာက္အပံ့ျဖစ္ပါေစ”လုိ႔ ေကာက္ခါငင္ခါ အျမန္ဆုေတာင္း လုိက္ရပါတယ္။ “ေၾသာ္.. အရွင္ ဘုရားရယ္ ကုသိုလ္ယူတတ္ လုိက္တာ”လုိ႔ စိတ္ထဲက ေလးစားၾကည္ညုိ လုိက္မိပါတယ္။

             တရားနဲ႔ ေတြးတတ္တာဟာ အတိတ္ပါရမီ, အေလ့အက်င့္ေတြနဲ႔ လည္းဆုိင္ေနတာ ဆုိေတာ့  ပါရမီဆုိတာလည္း အေလ့အက်င့္ေၾကာင့္ ျဖစ္လာရတာပါ။ ဒီေတာ့ကုိယ္က အထုံျဖစ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ ယူရမွာပါပဲ။

             ပါရမီပါခဲ့ သူကေတာ့ သစ္ရြက္ေၾကြတာလည္း တရားနဲ႔ၾကည့္မွာပါပဲ။ မီးပ်က္တာလည္း တရားနဲ႔ ၾကည့္မွာပါပဲ။ ေခြးခ်င္း ကုိက္တာလည္း တရားနဲ႔ ၾကည့္မွာပါပဲ။ သစ္ရြက္ေလးေတြ ေၾကြတာ ၾကည့္ၿပီး “ေၾသာ္.. သက္မဲ့ျဖစ္တဲ့ သစ္ရြက္ကေလးေတြ မျမဲသလုိ ငါရဲ့ ရုပ္ နာမ္လည္းမျမဲဘူး။ မေသခင္ ကုသိုလ္တရားေတြ ႀကိဳးစားအားထုတ္ ထားမွေတာ္ကာ က်မယ္”လုိ႔ ဆင္ျခင္မိသလုိ ေခြးခ်င္း ကုိက္တာ ၾကည့္ျပီးလည္း “ေၾသာ္..ေဒါသဆုိတာ တိရစၦာန္ေတြမွာ လည္းရွိတာပဲ။ ငါလည္း ေဒါသ မျဖစ္ေအာင္ေနမွ ေတာ္ကာက်မယ္”လုိ႔ တရားသေဘာနဲ႔ ၾကည့္ေတာ့တာပါ။

               ဒီေတာ့ သစ္ရြက္ေၾကြတာ၊ မီးပ်က္တာ၊ ေခြးခ်င္းကုိက္တာ ေတြဟာလည္း တရားနဲ႔ၾကည့္ တတ္သူအတြက္ေတာ့ တရားေတြ ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
ပါရမီမပါ ေသးရင္လည္း ဘာမွစိတ္ပ်က္စရာ မလုိပါဘူး။ ရႏုိင္သမွ် ျဖည့္ျဖည့္ယူသြား ရမွာပါပဲ။ သံသရာ အမ်ားႀကီးက်င္လည္ ခဲ့တာဆုိေတာ့ ပါရမီလုံးဝ မပါတဲ့သူေတာ့ မျဖစ္ႏုိင္ပါဘူး။ ပါရမီရွင္ေတြနဲ႔ ယွဥ္လုိက္ရင္ ကုိယ္ကနည္းေနတာ ပဲျဖစ္မွာပါ။ ပါရမီနည္းေနရင္ ပုိျဖည့္ရုံပဲ ရွိေတာ့တာပါ။

ဒီေနရာမွာ ပုဂၢိဳလ္ေလးမ်ိဳးကုိ အာရုံျပဳၾကည့္ ရေအာင္ပါ။
ပုဂၢိဳလ္ေလးမ်ိဳး
၁။ ဥဂၢါဋိတညဴပုဂၢိဳလ္= အက်ဥ္းေဟာလုိက္တာနဲ႔ မဂ္ဖုိလ္ရႏုိင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္။
၂။ ဝိပဥၥိတညဴပုဂၢိဳလ္= အက်ယ္ေဟာျပမွ မဂ္ဖုိလ္ရႏုိင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္။
၃။ေနယ်ပုဂၢိဳလ္= အက်ဥ္းအက်ယ္ ေဟာရုံမက က်က္သင့္ က်က္ထုိက္တာ က်က္၊ ေဆာင္သင့္ ေဆာင္ထုိက္တာ ေဆာင္၊ ဆရာသမား ကလည္း ဂရုစုိက္ေပး၊ ကုိယ္တုိင္လည္း နွစ္ လ ရက္ ရွည္ႀကိဳးႀကိဳး စားစား အားထုတ္ပါမွ မဂ္ဖုိရႏုိင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္။
၄။ ပဒပရမ ပုဂၢိဳလ္= ဒီဘဝဘယ္ေလာက္ပဲ အားထုတ္အားထုတ္ မဂ္ဖုိလ္္မရႏုိင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္။

          ဒါေပမယ့္ လယ္တီဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးက ဒီဘဝ မရႏုိင္ေပမယ့္ ေနာက္ဘဝ ဤဘုရား သာသနာမွာ ကြ်တ္ႏုိင္သလုိ ေနာက္ေနာက္ ဘုရားသာသနာ ေတြမွာလည္း ကြ်တ္ႏုိင္တဲ့ အေၾကာင္း ဆတၱမာဏဝ လုလင္, ဖားနတ္သားဝတၳဳ , သစၥကပရိဗုိဇ္တုိ႔ကုိ သာဓကျပျပီး အားေပးထားပါတယ္။ ပုိျပီးရွင္းသြားေအာင္ ဆတၱမာဏဝ လုလင္၊ ဖားနတ္သား အေၾကာင္းတုိ႔ကုိ နည္းနည္းေလာက္ ေျပာျပရေအာင္ပါ။

          ျမတ္စြာဘုရား လက္ထက္ေတာ္က ဆတၱမာဏဝ ဆုိတဲ့လုလင္တစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ အရြယ္ ေရာက္လာေတာ့ အေဖလုပ္သူက ေပါကၡရသာတိ ပုဏၰာႀကီးဆီမွာ ပညာသင္ခုိင္းပါတယ္။ ပညာသင္မႈ ျပီးဆုံးေတာ့ ဆရာက ပညာသင္ခ အသျပာတစ္ေထာင္ ေတာင္းပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဆတၱမာဏဝလု လင္ဟာ အိမ္ျပန္ျပီး အေဖ့ဆီမွာ ေငြျပန္ေတာင္းပါတယ္။ ဒီသတင္းကုိ သူခုိးေတြ သိသြားျပီးလမ္းက ေစာင့္ေနပါတယ္။

          ဒါကုိျမတ္စြာ ဘုရားရွင္ သိေတာ္မူလုိ႔ သူခုိးေတြထက္ ဦးေအာင္လမ္းက ႀကိဳေစာင့္ျပီး သရဏဂုံနဲ႔ ငါးပါးသီလ ေပးပါတယ္။ ေသဖုိ႔ကံပါလာရင္ ျမတ္စြာဘုရားလည္း တားလုိ႔မရပါဘူး။ ဆတၱမာဏဝ လုလင္ ဟာ သရဏဂုံသုံးပါးကုိ ႏွလုံးသြင္းျပီး လမ္းခရီးကုိ ဆက္ခဲ့ပါတယ္။ ခရီးတဝက္မွာ သူခုိးတစ္ေယာက္ရဲ့ ျမားခ်က္နဲ႔ ေသသြားရပါတယ္။ ေသလြန္ေတာ့ တာဝတႎသာ နတ္ျပည္မွာျဖစ္ရပါ တယ္။

              လူ႔ျပည္မွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ဆတၱမာဏဝ လုလင္ရဲ့ အေလာင္းကုိ မိဘ ဆရာသမား မိတ္ေဆြေတြက မီးသၿဂႋဳဟ္ ေပးပါတယ္။ ျမတ္စြာဘုရားရွင္က စ်ာပနနဲ႔ မနီးမေဝး သစ္ပင္ရိပ္မွာ ၾကြျပီး သီတင္းသုံးေန လုိက္ပါတယ္။

             ဆတၱမာဏဝ လုလင္ဟာ နတ္သားအျဖစ္နဲ႔ လာျပီး ျမတ္စြာဘုရားကုိ ကန္ေတာ့ပါတယ္။ ျမတ္စြာ ဘုရားတရားနာျပီး ဆတၱမာဏဝ နတ္သားေရာ မိဘေတြေရာ ေသာတာပန္ တည္သြားပါတယ္။ ဆတၱမာဏဝ လုလင္ဟာ ပထမဘဝမွာ တရားထူးမရေပမယ့္ ဒုတိယ ဘဝမွာေတာ့ တရားထူး ရသြားခဲ့ပါတယ္။

              ဖာနတ္သားဝတၳဳမွာ လည္းဒီအတုိင္းပါပဲ။ ျမတ္စြာဘုရား တရားေဟာေနစဥ္ ေရကန္ တစ္ကန္က ဖားေလးတစ္ေကာင္ တက္လာျပီး “ဒါတရားပဲ”ဆုိတဲ့ အမွတ္နဲ႔ အဓိပၸါယ္ မသိေပမယ့္ တရားဆုိတဲ့ အမွတ္နဲ႔ ဝပ္ေနပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ႏြားေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ကလည္း တရားနာဖို႔ တုတ္တစ္ ေခ်ာင္းနဲ႔ ေထာက္ျပီး ရပ္ေနလုိက္တာ ဖားေခါင္းေပၚ တုတ္ေထာက္မိလ်က္ သားျဖစ္သြားျပီး ဖားငယ္ေသ သြားပါေတာ့တယ္။ တရားအမွတ္နဲ႔ ေသသြားတဲ့ အတြက္နတ္ျပည္မွာ ျဖစ္ျပီး နတ္သားဘဝနဲ႔ တရားျပန္ နာရလုိ႔ ေသာတာပန္ တည္သြားရပါတယ္။

              ဒီဘဝမွာ မရႏုိင္ေပမယ့္ ဒုတိယ တတိယ ဘဝစသည္ေတြမွာ ရႏုိင္တယ္ဆုိတာ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးက အားေပးထားတာပါ။

လယ္တီဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီးရဲ့ ေဗာဓိပကၡိယ ဒီပနီစာမ်က္နွာ ၁၃ မွာ--
            “ပဋိသမၻိဒါပတၱရဟႏၱာ ေခတ္အႏွစ္တစ္ေထာင္မွ ေနာက္ကာလ၌ ဤသာသနာေတာ္သည္ ေနယ်ပုဂၢိဳလ္၊ ပဒပမရပုဂၢိဳလ္ ႏွစ္မ်ိဳးတုိ႔၏ ေခတ္သမယ သာျဖစ္၏။ ယခုအခါ၌ သာသနာတြင္းမွာ ထုိပုဂၢိဳလ္ နွစ္မ်ိဳးသာ ရွိၾကေတာ့သည္”လုိ႔ ေရးျပထားပါတယ္။ ဆုိလုိရင္းက သာသနာနွစ္ တစ္ေထာင္ ေနာက္ပုိင္း အခုေခတ္မွာ ေနယ်ပုဂၢိဳလ္နဲ႔ ပဒပမရပုဂၢိဳလ္ ႏွစ္ဦးပဲ ရႏုိင္ပါေတာ့ တယ္တဲ့။ အျပန္အားျဖင့္ ေျပာရင္ ဥဂၢါဋိတညူပုဂၢိဳလ္နဲ႔ ဝိပဥၥိတညူပုဂၢိဳလ္ ႏွစ္ဦးမရႏုိင္ေတာ့ပါဘူးတဲ့။

          ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးရဲ့ စကားကုိေထာက္ျပီး သႏၱတိ အမတ္ႀကီးတုိ႔လုိ ဂါထာတစ္ပုဒ္ကုိ အက်ဥ္း နာၾကားျပီး တရားထူးရႏုိင္တဲ့ ေခတ္ကုိေက်ာ္လြန္ခဲ့ျပီဆုိေတာ့ ႀကိဳးႀကိဳးစားစား အားထုတ္ႏုိင္မွ တရားရႏုိင္တဲ့ ေခတ္ပါ။ ေနယ်ပုဂၢိဳလ္ဆုိတာ အက်ဥ္းအက်ယ္ ေဟာရုံမက ႀကိဳးႀကိဳးစားစား အားထုတ္မွ တရားရႏုိင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္ပါ။    လူငယ္စကားနဲ႔ေျပာရင္ အျပတ္အားထုတ္မွ တရားရႏုိင္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ မျပတ္တျပတ္ အားထုတ္ေနတဲ့ သူေတြအတြက္လည္း တရားထူး မရႏုိင္ေပမယ့္ ကုိယ္အားထုတ္ေနတဲ့ တရားေတြကေတာ့ ေနာက္ဘဝ ေနာက္ဘဝေတြ အတြက္ပါရမီေတြ ျဖစ္ေနေတာ့တာပါ။

                သံသရာ ခရီးရွည္ႀကီး ဆက္ရဦးမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ ဝိပႆနာ တစ္ခုတည္းနဲ႔ေတာ့ မလုံေလာက္ ပါဘူး။ ဒီဘဝတရားေတြ အားထုတ္ခဲ့တဲ့ အထုံဓာတ္ေၾကာင့္ ေနာက္ဘဝမွာလည္း ဆက္ေတာ့ အားထုတ္ ေနပါရဲ့၊ ဒါနမျပဳခဲ့လုိ႔ ေနာက္ဘဝမွာ မြဲေနရင္ ရိပ္သာသြားတဲ့အခါ မ်က္နွာငယ္ေနရမွာပါ။

               ကုိယ့္မွာပုိက္ဆံရွိရင္္ ရိပ္သာသြားရင္ေတာင္ သူမ်ားထက္ ပုိဦးစားေပး ခံရပါတယ္။ “လာပါ လာပါ”ဆုိျပီး ရုိရုိေသေသ ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံခံရတယ္။ အခန္းေကာင္းေကာင္း ရတယ္။ ရိပ္သာမွာလည္း ကိုယ္လွဴခ်င္တာ ႀကိဳက္သေလာက္လွဴလုိ႔ ရတယ္စသည္ျဖင့္ အခြင့္အေရးေတြက အမ်ားႀကီးရယ္ပါ။
ဒါေၾကာင့္ ပါရမီျဖည့္တဲ့ ေနရာမွာ စုံေအာင္ျဖည့္ရပါမယ္။ ေနာက္ဘဝ ဉာဏ္ေကာင္း ေအာင္ဆုိျပီး ဉာဏ္ေကာင္းေၾကာင္း ကုသို္လ္ေတြျပဳခဲ့ပါရဲ့၊ ဒါနေတာ့ မျပဳခဲ့ဘူးဆုိရင္ ေနာက္ဘဝ ဆယ္တန္းမွာ ဘာသာစုံ ဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္ျပီး ေဆးတကၠသိုလ္ေတာ့ တက္ခြင့္ရပါရဲ့ ေဆးတကၠသိုလ္ တက္ဖုိ႔ ပုိက္ဆံမရွိဘူး ဆုိရင္ဘယ္လုိ လုပ္မလဲ။

              ဒါေၾကာင့္ ေနာက္ဘဝ ဘာသာစုံဂုဏ္ထူးနဲ႔ ေအာင္ျပီး ပုိက္ဆံအတြက္ ပူစရာမလုိဘဲ လင့္ခရူစာ ကားစီးျပီး ေက်ာင္းတက္ ႏုိင္ေအာင္ ဒါနပါရမီ ေလးေတြပါ တြဲျဖည့္သြားရပါမယ္။ ဒါနဆုိလုိ႔ ေက်ာင္းေတြ သိမ္ေတြေဆာက္လွဴမွ၊ ရွင္တစ္ေထာင္ ရွင္တစ္ေသာင္းေတြ ျပဳေပးမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကိုရင္ေသးေသးေလးကုိ ဆပ္ျပာတစ္ခဲ လွဴလုိက္လည္း ဒါနပါပဲ။ စာသင္သား ဘဝမွာ ဆင္းရဲၾကတာ မ်ားေတာ့ရသြားတဲ့ ကုိရင္ေလးမွာ လည္းေပွ်ာ္သြားမွာပါ။ ဆပ္ျပာတစ္ခဲ ဘယ္ေလာက္ တန္ဖုိးရွိလုိ႔လဲ။ ဆပ္ျပာ၊ သြားတုိက္ေဆး၊ ေဘာ္ပင္၊ ဗလာစာအုပ္ စသည္ေတြဟာ စာသင္သား ကုိရင္ေပါက္စေတြ အတြက္ သိပ္တန္ဖုိးရွိတဲ့ ပစၥည္းေတြပါ။

           ဒီလုိပါပဲ၊ အိမ္မွာရွိတဲ့ ဘုရားမွာ ေရခ်မ္းကပ္တာ၊ ပန္းကပ္တာ၊ ဆြမ္းကပ္တာ၊ ငွက္ကေလးေတြ အစာေကြ်းတာ၊ ကုိယ့္မိတ္ေဆြကုိ ေကာ္ဖီတုိက္တာ စသည္ေတြဟာ ဒါနေတြခ်ည္းပါပဲ။ တရားသေဘာေလးေတြ အာရုံျပဳေနရင္ေတာ့ တရားသေဘာေတြ ျဖစ္ေနလုိ႔ ကုသိုလ္ျပဳရတာ လည္း ေပွ်ာ္ေပွ်ာ္ႀကီးပါပဲ။

            မတရားသေဘာေတြ အာရုံျပဳေနရင္ေတာ့ မတရား သေဘာေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနလုိ႔  စိတ္ဆင္းရဲ စရာေတြပဲ ျဖစ္ေနေတာ့မွာပါ။ တရားသေဘာပဲ အာရုံျပဳျပဳ၊ မတရားသေဘာပဲ အာရုံျပဳျပဳ တကယ္ေတာ့စိတ္ပါပဲ။ တကယ္လုိ႔ မတရားသေဘာ အာရုံျပဳမိလုိ႔ သိလုိက္တာနဲ႔ “ေၾသာ္…မတရား သေဘာေတြပါလား”လုိ႔ ဆင္ျခင္လုိက္ရင္ တရားသေဘာေတြ ျပန္ျဖစ္သြားတာပါ။ အဲဒီလုိ သိလုိက္ႏုိင္ တာကုိက ေတာ္ေတာ္ေလး ေတာ္ေနပါျပီ။ ဒီလုိပါပဲ စိတ္ကုိ ေလ့က်င့္ ယူရမွာပါပဲ။

            လူ႔ဘဝမွာ စိတ္ခ်မ္းသာဖုိ႔လည္း သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္။ ခ်မ္းသာျပီး စိတ္ဆင္းရဲ ေနျပန္ ရင္လည္းေနရာ မက်ပါဘူး။ မတရားသေဘာေတြ နွလုံးသြင္း ေနလုိ႔ကေတာ့ စိတ္ဆင္းရဲ ေနေတာ့မွာပါ။

             တခ်ိဳ႔ တအားခ်မ္းသာ ၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ စိတ္မခ်မ္းသာ ၾကပါဘူး။ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကုသိုလ္ျပဳၾကရင္ ပစၥည္းဥစၥာ ခ်မ္းသာဖုိ႔ပဲ ဆုေတာင္းၾကတာပါ။ စိတ္ခ်မ္းသာ ဖုိ႔က်ေတာ့ ဆုေတာင္းသူ နည္းၾကပါတယ္။ သူတစ္ပါးကုိ စိတ္ဆင္းရဲေအာင္လုပ္ရင္ လူအမ်ားကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ရင္ ကုိယ္လည္း စိတ္ဆင္းရဲရ တတ္ပါတယ္။

               စိတ္မခ်မ္းသာရင္ တရားအားထုတ္တာ ကအစ အစဥ္မေျပပါဘူး။ စိတ္ခ်မ္းသာမွ တရား အားထုတ္ ရတာလည္း အစဥ္ေျပတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ စိတ္ခ်မ္းသာဖုိ႔ သိပ္အေရးႀကီးပါတယ္။

             ဘာပဲေျပာေျပာ ျမင္ကြင္းတစ္ခုကုိ ၾကည့္တဲ့အခါ ေပါ့စတစ္နဲ႔ ၾကည့္တတ္တဲ့ အေလ့ေလးကုိ ေလ့က်င့္ ထားဖုိ႔ပါပဲ။ ေပါ့စတစ္နဲ႔ ၾကည့္ျဖစ္ရင္ စိတ္ခ်မ္းသာရတာပါပဲေလ။

ရေဝႏြယ္(အင္းမ)

က်မ္းကုိး
၁။ ေဗာဓိပကၡယဒီပနီ။ လယ္တီဆရာေတာ္။
၂။ ဓမၼပန္ခ်ီ(၅) သုံးမ်ိဳးသူနာဥပမာေဆာင္းပါး၊ တည္ေတာဆရာေတာ္။
၃။ ေထရီအပဒါန္ဝတၳဳေတာ္ႀကီး ။ အရွင္ဓမၼႆာမီဘိဝံသ။

မူရင္း http://www.yawainwe.com/index.php?option=com_content&view=article&id=167:2011-09-14-15-34-37&catid=37:2010-08-13-18-23-22&Itemid=216