ျမတ္စြာဘုရားရွင္လက္ထက္က ဧကူဒါနလို႔
အမည္ရတဲ့ မေထရ္တစ္ပါး ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဧကူဒါနကို ပုဒ္ခြဲရင္ ဧက-ဥဒါနပါ။
အဓိပၸါယ္ကေတာ့ ဥဒါန္းဂါထာ တစ္ပုဒ္ပဲရျပီး အဲဒီဂါထာတစ္ပုဒ္ကိုပဲ
အျမဲရြတ္ဆိုေလ့ရွိသူလို႔ အဓိပၸါယ္ရပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ဧကူဒါနမေထရ္ဟာ ဂါထာတစ္ပုဒ္ပဲ
ရေပမယ့္ အဲဒီဂါထာတစ္ပုဒ္က ေျပာတဲ့အတိုင္း လိုက္နာက်င့္ၾကံတဲ့သူပါ။
နည္းနည္းသိေပမယ့္ သိသေလာက္ေလးကိုပဲ အတိအက် လိုက္နာက်င့္သံုးသူပါ။
အဲဒီလိုအသိနဲ႔အက်င့္ ထပ္တူက်သြား လို႔လည္း မၾကာခင္ကာလမွာပဲ ရဟႏၲာမေထရ္
တစ္ပါး ျဖစ္သြားခဲ့ရပါတယ္။
ဧကူဒါနမေထရ္ဟာ ေတာထဲမွာတစ္ပါးထဲပဲေနျပီး
သူရတဲ့ဂါထာေလးတစ္ပုဒ္ကိုပဲ ဥပုသ္ေန႔ ေရာက္လာျပီဆိုရင္
ရြတ္ဆိုေဟာေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ဧကူဒါနမေထရ္က ဂါထာေလးကို မရြတ္ခင္
ေတာထဲမွာေနၾကတဲ့ နတ္အားလံုးကိုလည္း တရားနာဖို႔ အျမဲဖိတ္ေခၚေလ့ရွိပါတယ္။
ဧကူဒါနမေထရ္ ဂါထာေလး ရြတ္ျပီးလို႔ ဆံုးတာနဲ႔ ေတာထဲမွာေနၾကတဲ့ နတ္အားလံုးက
၀ိုင္းျပီး သာဓုေခၚၾကပါတယ္။ နတ္ေတြရဲ႕သာဓုေခၚသံဟာ တစ္ေတာလံုး
ဟိန္းထြက္သြားေလ့ရွိပါတယ္။
ဒီအစီအစဥ္ေလးက ဥပုသ္ေန႔တိုင္း ျပဳမူေနက်
အစီအစဥ္ေလးပါ။ ဧကူဒါနမေထရ္ အျမဲရြတ္ေလ့ရွိတဲ့ ဂါထာေလးကိုလည္း ဗဟုသုတ
အျဖစ္မွတ္ထား လိုက္ပါဦး။
အဓိေစတေသာ အပၸမဇၨေတာ၊
မုနိေနာ ေမာနပေထသုသိကၡေတာ။
ေသာေကာ နဘ၀ႏၲိ တာဒိေနာ၊
ဥပသႏၲႆ သဒါ သတီမေတာ၊
ဒီလိုနဲ႔ တစ္ေန႔မွာေတာ့
ပိဋကသံုးပံုေဆာင္တဲ့ ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးဟာ တပည့္အျခံအရံငါးရာစီနဲ႕
ဧကူဒါနမေထရ္ရဲ႕ေနရာ ေတာထဲကို ေရာက္လာ ၾကပါတယ္။တိပိဋက ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါး
ၾကြလာေတာ့ ဧကူဒါနမေထရ္က ေတာ္ေတာ္ေလး ၀မ္းေျမာက္သြားပါတယ္။
ေနရာထိုင္ခင္းေပးျပီး ဧကူဒါန မေထရ္က ဘာစေလွ်ာက္သလဲဆိုေတာ့
” အရွင္ဘုရားတို႔ တပည့္ေတာ္ကို တရားေဟာပါဦးဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ တရားနာခ်င္လို႔ပါဘုရား” လို႔ ေလွ်ာက္ထားလိုက္ပါတယ္။
တိပိဋက ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးက ” တရားနာမယ့္သူက အရွင္ဘုရား တစ္ပါးပဲလား” လို႔ ျပန္ေမးလိုက္ပါတယ္။
ဧကူဒါနမေထရ္ကလည္း ” တပည့္ေတာ္ တစ္ပါးတည္း
မဟုတ္ပါဘူးဘုရား၊ ေတာထဲက နတ္ေတြလည္း လာနာေလ့ရွိပါတယ္ဘုရား၊ တရားဆံုးရင္
သူတို႔က သာဓုေခၚေလ့ရွိပါတယ္ဘုရား” လို႔ ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္။
ဒီလိုနဲ႕ တိပိဋက ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါး တစ္လည့္စီ တရားေဟာရာဆိုပါေတာ့။
တိပိဋကဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးက ပိဋကသံုးပံုထဲက
တကယ့္အႏွစ္ေတြကို ေရြးျပီး ေဟာေျပာၾကပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တရားသာဆံုးသြားတယ္။
ဘယ္နတ္ကမွ သာဓုမေခၚပါဘူး။
ဒီေတာ့ တိပိဋက ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးက ေမးခြန္းထုတ္ပါေတာ့တယ္။
” အရွင္ဘုရားေျပာေတာ့ နတ္ေတြက သာဓုေခၚတယ္ဆို၊ အခုဘာသံမွ မၾကားရပါလား၊ တပည့္ေတာ္တို႔မွာ ေဟာလိုက္ရတာ ဖတ္ဖတ္ကိုေမာေရာ”
” တပည့္ေတာ္ ေဟာရင္ေတာ့ အျမဲသာဓုေခၚေလ့ရွိပါတယ္ဘုရား”
ဒါဆို အရွင္ဘုရား ေဟာျပစမ္းပါဦး
” မွန္ပါ့ဘုရား”
အဓိေစတေသာ အပၸမဇၨေတာ၊
မုနိေနာ ေမာနပေထသုသိကၡေတာ။
ေသာေကာ နဘ၀ႏၲိ တာဒိေနာ၊
ဥပသႏၲႆ သဒါ သတီမေတာ၊
ဧကူဒါနမေထရ္က သူရြတ္ဆိုေနက် ဂါထာေလးကို ရြတ္လိုက္ပါတယ္။ ဂါထာဆံုးတာနဲ႕ နတ္ေတြက တစ္ေတာလံုး ညံသြားေအာင္ ၀ိုင္းျပီး သာဓုေခၚၾကပါတယ္။
နတ္ေတြရဲ႕ သာဓုေခၚသံၾကားေတာ့ တိပိဋက ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးရဲ႕ တပည့္ေတြက ဘယ္လိုေျပာသလဲဆိုေတာ့ ” နတ္ေတြက မ်က္နွာလိုက္တာ”တဲ့။
ကိစၥျပီးလို႔သာ ျပန္လာၾကရတယ္။ တိပိဋက
ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးရဲ႕ တပည့္ေတြက သိပ္ျပီး မေက်နပ္ၾကပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္
ေက်ာင္းျပန္ေရာက္တဲ့အခါ နတ္ေတြ မ်က္ႏွာလိုက္တဲ့အေၾကာင္းကို
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ကို ေလွ်ာက္ျပၾကပါတယ္။
မေက်မနပ္စကားဆိုလာတဲ့ တိပိဋကဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးရဲ႕ တပည့္ေတြကို ျမတ္စြာဘုရားက ဘယ္လိုျပန္ရွင္းျပသလဲဆိုေတာ့
”ခ်စ္သားတို႔
သင္လည္းသင္ပါရဲ႕၊ သိလည္းသိပါရဲ႕၊ ေဟာလည္း ေဟာပါရဲ႕၊ ဒါေပမယ့္
အဲဒီပုဂၢိဳလ္ကို တရားေဆာင္တဲ့ပုဂၢိဳလ္မေခၚေသးဘူး၊ သိရုံတင္မကဘူး၊
က်င့္လည္းက်င့္ပါမွ တရားေဆာင္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္လို႔ ေခၚတယ္” လို႔ ေဟာျပလိုက္ရပါတယ္။
ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕
အဓိကဆိုလိုခ်က္ကေတာ့ သိရံုနဲ႕တင္ မလံုေလာက္ေသးဘဲ အသိနဲ႕အက်င့္ တြဲပါေနမွ၊
အသိနဲ႔ အက်င့္ ဟပ္မိေနမွ လူသာဓုေခၚ၊ နတ္သာဓုေခၚ ျဖစ္တယ္ဆိုတာပါပဲ။
ဘာရယ္ေတာ့မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီအေတာအတြင္း အသိနဲ႕အက်င့္ အေၾကာင္းေလး စဥ္းစားေနမိလို႔ ဒီ၀တၱဳေလး ထုတ္ျပတာပါ
”ဧကူဒါနမေထရ္က နည္းနည္းပဲသိေပမယ့္ သိသေလာက္ကို က်င့္သူပါ၊ က်င့္ျပီး ျမတ္စြာဘုရားေမွ်ာ္လင့္တဲ့ ပန္းတိုင္ကိုလည္း ေရာက္ေနသူပါ။
တိပိဋက ဆရာေတာ္ႏွစ္ပါးကေတာ့
အသိနဲ႔ပက္သက္လို႔ ပိဋကသံုးပံုေတာင္ ေဆာင္ထားတာဆိုေတာ့ အထူးေျပာေနစရာ
မလိုေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အက်င့္က်ေတာ့ မရွိေသးပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ နတ္ေတြက
သာဓုမေခၚေတာ့ဘူးေပါ့ေလ။
ေလာကမွာ ဘယ္ေလာက္ပဲသိသိ၊ မိုးပ်ံေအာင္သိ၊
ဒါေပမယ့္ အက်င့္ပါ တြဲမပါႏိုင္ေသးဘူးဆိုရင္ေတာ့ ဘ၀က အဓိပၸါယ္ မရွိေသးပါဘူး။
အက်င့္ဟာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဘ၀ကို သိပ္ျပီးျပဠာန္းပါတယ္။
ဒီေနရာမွာ အသိနဲ႕အက်င့္ကို အေျခခံျပီး လူေတာ္နဲ႕ လူေကာင္းဆိုျပီး ထပ္ခြဲလို႔ရပါေသးတယ္။
လူေတာ္ဆိုတာ ဘာသာရပ္တစ္ခုအေပၚမွာ က်ြမ္းက်င္တတ္ေျမာက္တာ၊ ဒါမွမဟုတ္ ဘာသာရပ္မ်ိဳးစံုအေပၚမွာ က်ြမ္းက်င္တတ္ေျမာက္တာပါ။
လူေကာင္းဆုိတာ
ကိုယ္ရဲ႕ကံသံုးပါးအမူအယာေတြကို အထူးေစာင့္စည္းျပီး ကိုယ္တိုင္လည္း
အကုသိုလ္မျဖစ္ေအာင္ ေနတယ္။ ကိုယ့္ေၾကာင့္လည္း သူတစ္ပါး
အကုသိုလ္မျဖစ္ေအာင္ေနတယ္၊ ေနာက္ ကိုယ္တိုင္လည္း ကုသိုလ္ျဖစ္ေအာင္ ေနတယ္။
ကိုယ့္ေၾကာင့္လည္း သူတစ္ပါး ကုသိုလ ္ျဖစ္ေအာင္ေနတယ္။ ဒါမ်ိဳးကေတာ့
လူေကာင္းေပါ့။
ဒီစာေရးဆဲမွာပဲ ဓမၼဗ်ဴဟာဆရာမ
ေဒၚခင္လွတင္ရဲ႕ ပါရမီက်င့္စဥ္ ပို႔ခ်ခ်က္တိတ္ေခြေတြကိုလည္း
နားေထာင္ေနျဖစ္ပါတယ္။ လူေတာ္နဲ႕ လူေကာင္း ခြဲတဲ့ေနရာမွာ ဆရာမ ေျပာျပတာေလးက
ပိုရွင္းပါတယ္။ ဆရာမက ” လူေတာ္ဆိုတာ
အသိပညာပိုင္း၊ အတတ္ပညာပိုင္း၊ လူေကာင္းဆိုတာက အက်င့္ပညာပိုင္း၊
အသိနဲ႕ျပည့္စံုရင္ လူေတာ္၊ အက်င့္နဲ႔ ျပည့္စံုရင္ လူေကာင္း” ပါတဲ့။
တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဒီစာေရးေနတုန္း တိတ္ေခြပါ တြဲနားေထာင္ျဖစ္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေလးအဆင္ေျပသြားပါတယ္။
ေလာကမွာ လူေတာ္နဲ႔ လူေကာင္း ၊ ဘယ္ဟာပိုလိုအပ္သလဲ ေမးလာခဲ့ရင္ အထူးေျဖေနစရာ မလိုေတာ့ပါဘူး။
ဒါေပမယ့္ ေလာကအတြက္
အလုပ္လုပ္တဲ့ေနရာမွာေတာ့ လူေတာ္က သူ႕ရဲ႕က်ၽြမ္းက်င္မႈပညာကို အေျခခံျပီး
လူေကာင္းတစ္လွမ္းစာ လုပ္ႏုိင္ရင္ သူက ငါးလွမ္း၊ ဆယ္လွမ္းစာ
ပိုလုပ္ႏိုင္ပါတယ္။
ထပ္ျပီး” ဒါေပမယ့္ ရရင္ေတာ့ ” ေတာ္ျပီး
မေကာင္းရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေၾကာက္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ဥပမာ
အထူးကုဆရာ၀န္ၾကီးတစ္ေယာက္၊ သူ႕ဘာသာရပ္မွာ သိပ္ေတာ္တယ္။ ႏိုင္ငံျခားကလည္း
ဘြဲ႔ေတြ အမ်ားၾကီး ရထားတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မေကာင္းဘူး၊ ေဆးခန္းကို
လူနာမ်ားမ်ားလာဖို႔ပဲ ေမွ်ာ္လင့္ေနမယ္၊ ပိုက္ဆံကို ပံုမွန္ထပ္ ပိုယူမယ္၊
ငါးမိနစ္ၾကည့္ရမွာကို ႏွစ္မိနစ္ပဲၾကည့္မယ္။ ေဆးကုမၸဏီၾကီးေတြနဲ႔ေပါင္းျပီး ”
ဆရာေရ ဒါက်ြန္မတို႔ စမ္းေဖာ္ထားတဲ့ေဆး ၊ ဆရာ့လူနာေတြကို
စမ္းသပ္ကုၾကည့္စမ္းပါ၊ ဒါက ဆရာ့အတြက္ မာစီဒီးကား” ဆိုျပီး ေပးလာတဲ့ လာဘ္ကို
ယူျပီး လူနာေတြကို ေဆးအစမ္းသပ္ခံပံုစံမ်ိဳး က်င့္သံုးေနမယ္ဆုိရင္ေတာ့
ေလာကအတြက္ သိပ္အႏၲရာယ္ၾကီးပါတယ္။
လူေတာ္ျဖစ္ဖို႔ဆိုတာ ကံနဲ႕လည္းဆိုင္ပါတယ္။
ျပည့္ျပည့္စံုစံု ေျပာရရင္ေတာ့ ကံ၊ ဥာဏ္၊ ဆႏၵ၊ လံု႔လ၊ က်န္းမာ၊ ဆရာ မိဘ
အားေပးမႈေတြနဲ႔ ျပည့္စံုမွပါ။
ဒီအခိ်န္က်မွ ဆရာ၀န္ အင္ဂ်င္နီယာ ထျဖစ္ခ်င္လို႔လည္း မရေတာ့ပါဘူး။
အတိတ္ကံအရ လူေတာ္ျဖစ္ခြင့္မရေတာ့ေပမယ့္ လူေကာင္းျဖစ္ခြင့္ေတာ့ ရပါေသးတယ္၊ အဲဒါကေတာ့ လူေကာင္းျဖစ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလး ရွိလိုက္ ဖို႔ပါပဲ။
အဲဒီလူေကာင္းျဖစ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးကိုပဲ
အေျခခံျပီး ကိုယ့္ရဲ႕ကံသံုးပါးကို အထူးေစာင့္စည္းလိုက္ရင္ မၾကာခင္အခိ်န္
အတြင္းမွာ လူေကာင္းျဖစ္လာ ပါလိမ့္မယ္။ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘ၀ကို ကံသံုးပါးက
အဓိကျပဠာန္း ထားတာဆုိေတာ့ ကံသံုးပါးလံုးကို ဂရုစိုက္လုိက္ရင္
အားလံုးျပည့္စံုသြားပါတယ္။
ခ်ဲ႕ေျပာရရင္ေတာ့ ရွင္ရာဟုလာကို ဆံုးမတဲ့အတိုင္းပါပဲ။
အေတြးတစ္ခုေတြးေတာ့မယ္ဆိုရင္ မေတြးခင္
စဥ္းစားလိုက္ပါဦး၊ ကိုယ္ေတြးမယ့္အေတြးဟာ မိမိေကာ၊ သူတစ္ပါးေကာ ႏွစ္ဦးလံုး
ထိခိုက္ႏိုင္မလာ၊ ထိခိုက္ႏိုင္တယ္ဆိုရင္ မေတြးပါနဲ႕ေတာ့။ ဒီလိုပါပဲ
စကားတစ္ခြန္း ေျပာေတာ့မယ္ဆိုရင္လည္း မေျပာခင္ ေသခ်ာစဥ္းစားလိုက္ပါဦး၊
ကိုယ္ေျပာလိုုက္ မယ့္စကားဟာ မိမိေကာ၊ သူတစ္ပါးေကာ ႏွစ္ဦးစလံုး ထိခိုက္
ႏိုင္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ မေျပာပါနဲ႕ေတာ့။ အလုပ္တစ္ခုလုပ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္လည္း
မလုပ္ခင္ စဥ္းစားလိုက္ပါဦး၊ ကိုယ္လုပ္မယ့္အလုပ္ဟာ မိမိေကာ၊ သူတစ္ပါးေကာ
ႏွစ္ဦးစလံုး ထိခိုက္ႏုိင္မလား၊ ထိခိုက္ႏိုင္တယ္ဆိုရင္ မလုပ္နဲ႔ေတာ့၊
တကယ္လို႔ အမွတ္တမဲ့ေတြးမိ၊ ေျပာမိ၊
လုပ္မိခဲ့တယ္ဆုိရင္လည္း ကိုယ့္ရဲ႕အေတြး၊ အေျပာ၊ အလုပ္ေတြဟာ မိမိ၊ သူတစ္ပါး
ထိခိုက္သလား ဆိုတာကို ေနာင္ ေစာင့္စည္းဖို႔ ျပန္ျပန္စဥ္းစားရပါတယ္။
ဒီေတြး၊ ေျပာ၊ လုပ္ ကံသံုးပါးေလးကို
မေတြးခင္ ၊ မေျပာခင္၊ မလုပ္ခင္၊ ၾကိဳၾကိဳစဥ္းစားတတ္တဲ့အက်င့္ေလးကို
စြဲသြားေအာင္ အက်င့္ေလး လုပ္လုပ္သြားဖို႔ပါပဲ၊ စြဲသြားရင္ ေနာက္ပိုင္း
အထူးေၾကာင့္ၾကစိုက္စရာ မလိုေတာ့ပါဘူး၊
အဲဒီက တစ္ဆင့္တက္ျပီး သူတစ္ပါး
အက်ိဳးရွိေစမယ့္ အေတြးေလးေတြ ေတြးသြားမယ္၊ သူတစ္ပါး အက်ိဳးရွိေစမယ့္
အေျပာေလးေတြ ေျပာသြားမယ္၊ သူတစ္ပါးအက်ိဳးရွိေစမယ့္ အလုပ္ကေလးေတြ
လုပ္သြားမယ္ဆိုရင္ မၾကာခင္အခိ်န္ အတြင္းမွာ လူေကာင္းျဖစ္လာမွာပါ၊
တကယ္လို႔ ကိုယ္ကေတာ္ျပီး
မေကာင္းျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္လည္း ( ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္ပဲ အသိဆံုးဆိုေတာ့)
ကိုယ့္စိတ္ကေလးကို ေကာင္းခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလးျဖစ္ေအာင္
ေျပာင္းယူလိုုက္ဖို႔ပါပဲ။ နဂိုက ေတာ္ျပီးသားဆိုေတာ့ ေကာင္းဖို႔
ျပဳျပင္တဲ့ေနရာမွာ သိပ္ျပီးခက္မယ့္ မထင္ပါဘူး၊
လူ႔ဘ၀ဆိုတာ
ခဏေလးပါ၊ ေသေတာ့လည္း ထားခဲ့ရတာပါပဲ၊ မေသခင္ေလးမွာ ေကာင္းေအာင္ေနလိုက္တာပဲ
ေကာင္းပါတယ္။ အဓိကကေတာ့ ေကာင္းခ်င္တဲ့စိတ္ကေလး ရွိဖို႔ပါပဲေလ၊
ဒီစာေရးလို႔ ဆံုးခါနီးမွာပဲ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုလည္း သူမ်ားမၾကားေအာင္ စိတ္ထဲကေန အသာေလးျပန္ေမးၾကည့္မိပါတယ္။
” ရေ၀ႏြယ္ရယ္ သူမ်ားသာ အသိေတြ အက်င့္ေတြ၊
လူေတာ္ေတြ လူေကာင္းေတြ ေျပာေနတာ ကိုယ္တိုင္ေကာ အသိနဲ႔အက်င့္ ထပ္တူက်ျပီလား၊
လူေကာင္း ဘယ္ႏွစ္ရာခိုင္ႏွုန္း ျဖစ္ျပီလဲ၊
”…………………….”
အေျဖက ထြက္မလာပါဘူး၊ အေျဖအစား သက္ျပင္းရွည္ပဲ ထြက္လာပါတယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာ လူေကာင္းမျဖစ္ေသးေပမယ့္ လူေကာင္းျဖစ္ခ်င္တဲ့စိတ္ကေလးေတာ့ ရွိေနတာဆိုေတာ့ ” လူေကာင္းျဖစ္ခ်င္တဲ့ စိတ္ကေလး ရွိေနတာေလးကကို လူေကာင္းျဖစ္ဖို႔ အခြင့္အလမ္းတစ္ခုပဲေလ” လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေျဖဆည္ရင္း အေတြးေမးခြန္းကို ခပ္ျမန္ျမန္ရပ္လိုက္ရပါ ေတာ့တယ္။
က်မ္းကိုး
၁။ ဓမၼပဒ အဠကထာ(ဒုတြဲ)
ဧကူဒါနမေထရ္၀တၳဳ။
၂။ ဓမၼဗ်ဴဟာဆရာမ ေဒၚခင္လွတင္၏ ပါရမီက်င့္စဥ္ ပို႔ခ်ခ်က္ တိတ္ေခြမ်ား
Future Light မဂၢဇင္း
ဇြန္၊ ၂၀၀၅။
No comments:
Post a Comment