'လူငယ္ႏွင့္ ဝိပႆနာ (ရေဝႏြယ္အင္းမ)'

ဘယ္အရြယ္မွာ တရားအားထုတ္ရမလဲ ?

ဒီေမးခြန္းရဲ႕အေျဖကို မေျခင္ အာရံုႏွိဳးတဲ့အေနနဲ႔ အားလံုးၾကားဖူးျပီးျဖစ္တဲ့ ၀တၳဳေလးတစ္ပုဒ္ကို  အရင္ေျပာျပရေအာင္ပါ။

မဟာဓနသူေဌးသားရဲ႕ ၀တၳဳေလးပါ။

ျမတ္စြာဘုရားလက္ထက္ေတာ္က ကုေဋရွစ္ဆယ္ခ်မ္းသာတဲ့  သူေဌးသားတစ္ေယာက္ရွိပါတယ္။ သူေဌးသားရဲ႕ မိဘေတြက သားျဖစ္သူကို ခ်စ္လြန္းလို႔ ဒီတစ္သက္ စားမကုန္ဘူးဆိုျပီး ပညာမသင္ေစဘဲထားကာ၊ သီခ်င္းဆိုတာ၊ တီးမွဳတ္တာေလာက္ပဲ သင္ေစပါတယ္။ အရြယ္ေရာက္လာေတာ့ သူ႔လိုပဲ ကုေဋွရွစ္ဆယ္ခ်မ္းသာတဲ့ ပညာမတတ္တဲ့ သူေဌးသမီးတစ္ေယာက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ခ်ေပးပါတယ္။

ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းလိုက္ေတာ့ ကုေဋတစ္ရာ့ေျခာက္ဆယ္ခ်မ္းသာတဲ့ သူေဌးလင္မယားေပါ့။ ဒီလိုနဲ႔ ႏွစ္ဖက္မိဘေတြ ကြယ္လြန္သြားၾက ေရာပဲဆုိပါေတာ့။

သူေဌးဆိုေတာ့ ဘုရင့္ဆီကို ေန႔စဥ္ အခစား၀င္ရပါတယ္။ ဒါကို ေန႔စဥ္ေတြ႔ေနရတဲ့ အရက္သမားေတြက စည္းရံုးဖို႔ျပင္ဆင္ၾကပါတယ္။ တစ္ေန႔ သူေဌးသား ဘုရင့္ဆီက ျပန္အလာ လမ္းမွာ အရက္သမားေတြက အရက္ကို ေသာက္ျပ၊ အျမည္းကို စားျပနဲ႔ ” အရွင့္သူေဌးသား အသက္တစ္ရာရွည္ပါေစ၊ အရွင္သူေဌးသားကို အမွီျပဳျပီး စားႏိုင္ေသာက္ႏိုင္ရပါလို၏” လို႔  ဆုေတာင္းၾကပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အရက္သမားေတြနဲ႔ ေပါင္းမိျပီး အရက္ေတြ ေသာက္ျဖစ္သြားပါတယ္။

စာထဲမွာ ျပထားတာကေတာ့  သူေဌးသားက ေငြေတြကို ေဘးမွာပံုျပီး သူရဲ႕ေသာက္ေဖာက္ေသာက္ဖက္ အရက္သမားေတြနဲ႔ ပန္းေတြ၀ယ္ခိုင္းလိုက္၊ နံ႕သာေတြ၀ယ္ခိုင္းလိုက္၊ ျပီးေတာ့ တီးတတ္၊ မွဳတ္တတ္တဲ့သူေတြေခၚတီးခိုင္း၊ မွုတ္ခိုင္း၊ သီခ်င္းဆိုတတ္တဲ့သူေတြခၚ သီခ်င္းဆိုခိုင္း၊ ကတတ္တဲ့လူေတြကို ကခိုင္း၊ ဆုေငြေတြကို တစ္ေထာင္ ႏွစ္ေထာင္မ်ိဳး ဆုခ်လိုက္၊ အရက္ေတြေသာက္လိုက္နဲ႕ အလုပ္မလုပ္ပဲ အရည္ခ်ဥ္းထိုင္ေသာက္ေနလိုက္တာ ပစၥည္းေတြကုန္ခမ္းျပီး ေတာင္းစားရတဲ့ဘ၀ေရာက္သြားေရာပဲ ဆိုပါေတာ့.

တစ္ေန႔ ျမတ္စြာဘုရားက ေတာင္းစားေနတဲ့ သူေဌးလင္မယားကို ရဟန္းသာမေဏေတြက စားၾကြင္းစားက်န္ေတြ ေပးေနတာ ေတြ႔ျမင္ေတာ့ အရွင္အာနႏၵာကို ေအာက္ပါအတိုင္း မိန္႔ေတာ္မူပါတယ္။

ခ်စ္သားအာနႏၵာ အခုျမင္ေနရတဲ့ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္စမ္းပါ။ သူေဌးသားဟာ ပထမအရြယ္မွာ တကယ္လို႔ စီးပြားရွာလိုက္ရင္ ဒီျမိဳ႕မွာ ပထမအခ်မ္းသာဆံုး သူေဌးၾကီးျဖစ္လိမ့္မယ္။ အိမ္မွထြက္ျပီး ရဟန္းျပဳ တရားအားထုတ္လိုက္မယ္ဆိုရင္ အရဟတၱဖိုလ္ကို ရလိမ့္မယ္။ သူ႕မယားဟာလည္း အနာဂမ္ဖိုလ္ိကိုရလိမ့္မယ္။ ဒါမမဟုတ္  ဒုတိယအရြယ္မွာ စီးပြားရွာလိုက္ဦးမယ္ဆို၇င္လည္း ဒီျမိဳမွာ ဒုတိယအခ်မ္းသာဆံုး သူေဌးၾကီးျဖစ္လိမ့္မယ္။ ရဟန္းျပဳတရားအားထုတ္မယ္ဆိုရင္ အနာဂါမ္ျဖစ္လိမ့္မယ္။ မယားကလည္း သကဒါဂါမ္ျဖစ္လိမ့္မယ္။ ဒါမွမဟုတ္ သတိဥာဏ္၀င္ျပီး တတိယအရြယ္မွာ စီးပြားရွာလိုက္မယ္ဆိုရင္လည္း တတိယအခ်မ္းသာဆံုး သူေဌးၾကီးျဖစ္လိမ့္မယ္။ ရဟန္းျပဳတရားအားထုတ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ သကဒါရါမ္ျဖစ္လိမ့္မယ္။ မယားက ေသာတာပန္ျဖစ္လိမ့္မယ္။

အခုအရြယ္မွာေတာ့ အခိ်န္ေတြလြန္ခဲ့လွျပီ။ လူ႔စည္းစိမ္ေတြမွ ဆုတ္ယုတ္ခဲ့သလို ရဟန္းအျဖစ္ဆိုတဲ့ မဂ္ဖိုလ္ေတြမွလည္း ဆုတ္ယုတ္ခဲ့ျပီ။ ေရေျခာက္ေသြ႕ေနတဲ့ ေရအိုင္ကို ေရာက္ရွိေနတဲ့ ၾကိဳးၾကာငွက္လို႔ ျဖစ္ခဲ့ရရွာျပီ”

အားလံုးၾကားဖူးထားတဲ့ ၀တၳဳေလးပါ။

အထက္က၀တၳဳေလးမွာ ျမတ္စြာဘုရားက အရွင္အာနႏၵာကို မွတ္ခ်က္ခ်ျပတဲ့စကားေလးက အဓိကလိုရင္းပါ။ ျမတ္စြာဘုရားရဲ႕ အဓိကလိုရင္း မွတ္ခ်က္ကေလးကိုပဲ ကိုင္ျပီး ေျပာရေအာင္ပါ။

ေလာကလူသားေတြေျပာေနၾကတဲံစကားရွိပါတယ္။ ဘာလဲဆိုေတာ့ ” ပထမအရြယ္မွာ ပညာရွာ၊ ဒုတိယအရြယ္မွာ ဥစၥာရွာ၊ တတိယအရြယ္မွာ တရားရွာတဲ့”

ဒီေဆာင္းပါးမွာေတာ့ တရားထူးတရားျမတ္ရဖို႔ နည္းလမ္းကိုပဲ ဦးစားေပးေရးသြားမွာဆုိေတာ့ က်န္တဲံအစိတ္အပိုင္းေတြကို မသံုးသပ္ေတာ့ပါဘူး။

ဒီေတာ့ တရားထူးတရားျမတ္ရဖို႔ ဘယ္အရြယ္ဟာ အခြင့္အေရးအသာဆံုးလဲဆိုရင္ ျမတ္စြာဘုရားရွင္ရဲ႕စကားေတာ္ကို ေထာက္ျပီး ပထမအရြယ္ဟာ တရားထူးတရားျမတ္ရဖို႔ အခြင့္အေရးအသာဆံုးပါ။

မဟာဓနသူေဌးသား၀တၳဳေလးကို ထပ္အာရံဳျပဳၾကည့္ပါဦး။

မဟာဓနသူေဌးသားလင္မယားဟာ ပထမအရြယ္မွၾေတာ့ တရားအားထုတ္ရင္ ေယာက္်ားက ရဟႏၱာျဖစ္ျပီး မိန္းမိက အနာဂါမ္ျဖစ္ရမွာပါ။

ပထမရြယ္မွာ သတိေမ့ျပီး တရားအားမထုတ္ျဖစ္တာ ထားလိုက္ပါဦး။

ဒုတိယအရြယ္မွာ  သတိသံေ၀ဂျဖစ္ျပီး တရားအားထုတ္မယ္ဆိုရင္လည္း ေယာက္်ားက အနာဂါမ္တည္ျပီး မိန္းမက သကဒါဂါမ္ျဖစ္ရမွာပါ။

ဒုတိယအရြယ္မွာ သတိေမ့ျပီး တရားအားမထုတ္ျဖစ္တာ ထားလိုက္ပါဦး.

တတိယအရြယ္မွာ သတိသံေ၀ဂျဖစ္ျပီး တရားအားထုတ္လိုက္မယ္ဆိုရင္လည္း ေယာက္်ားလုပ္သူက သကဒါဂါမ္ျဖစ္ျပီး မိန္းမလုပ္သူက ေသာတပန္ျဖစ္ရမွာပါ။

အခုေတာ့ အရြယ္သံုးပါးလြန္ခဲ့ျပီျဖစ္သလို တရားထူးတရားျမတ္ေတြနဲ႔ ေ၀းသြားခဲ့ရပါျပီ။

ဒီ၀တၳဳေလးကို ေထာက္ျပီး တရားထူးတရားျမတ္ရဖို႔ ပထမအရြယ္ဟာ ပထမအခြင့္အေရးအသာဆံုးပါ။ ဒုတိယအရြယ္ဟာ ဒုတိယအခြင့္အေရး အသာဆံုးပါ။ တတိယအရြယ္ဟာ တတိယအခြင့္အေရးအသာဆံုးပါ။

အဓိကေျပာလိုရင္းကေတာ့ ငယ္ရြယ္ႏဳပ်ိဳေနတဲ့ ပထမအရြယ္ဟာ တရားထုူးတရားျမတ္ရဖို႔ အခြင့္အေရး အသာဆံုးျဖစ္သလို တရားအားထုတ္လို႔ အေကာင္းဆံုးအရြယ္လည္းျဖစ္ပါတယ္။

စာေရးသူကေတာ့ လူငယ္ေတြနဲ႔ ေတြ႔ရတဲ့အခါတိုင္း ” တရားအားထုတ္တာ ငယ္ေလေကာင္းေလပဲ” ဆိုျပီး အထူးပဲတိုက္တြန္းျဖစ္ပါတယ္။

လူငယ္ေတြဟာ ေလာကီအာရံုေတြနဲ႔ အမ်ားၾကီးမေတြ႔ရေသးေတာ့ တကယ့္အျဖဴထည္ေလးေတြပါ။ အေရာင္မတင္ရေသးပါဘူး။

အေရာင္မတင္ရေသးတဲ့ အျဖဴဆြတ္ဆြတ္မွာ ဘာအေရာင္တင္တင္ စြဲပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အျဖဴထည္အရြယ္ေလးေတြမွာ ၀ိပႆနာအေရာင္ ဆိုးေပးရင္ သိပ္စြဲလြယ္သလို  သိပ္လည္း ခိုင္ခန္႔ပါတယ္။

ဣသာမစၦရိယ ရာဂ ေလာဘ ေဒါသ ေသာကစတဲ့  ကိေလသာ အညစ္အေၾကးေတြ နည္းေနေသးတာရယ္၊ ရုပ္ကလည္းႏဳပ်ိဳ၊ နာမ္ကလည္း ႏုပ်ိဳေနတာရယ္ေၾကာင့္ တရားအားထုတ္ရတာ အေကာင္းဆံုးအရြယ္ပါပဲ၊ ရုပ္ကလည္းႏုပ်ိဳ၊ နာမ္ကလည္း ႏုပ်ိဳေနတာရယ္ေၾကာင့္ တရားအားထုတ္ရတာ အေကာင္းဆံုးအရြယ္ပါပဲ။

ရုပ္ကလည္းႏုပ်ိဳ နာမ္ကလည္း ႏုပ်ိဳေနတဲ့အခ်ိန္ဟာ ဘာလုပ္လုပ္ တက္တက္ၾကြၾကြရွိသလို ရုပ္ေနာက္ကို နာမ္ကေကာင္းေကာင္းလိုက္ႏိုင္သလို နာမ္ေနာက္ကိုလည္း ရုပ္ကေကာင္းေကာင္းလိုက္ႏိုင္ပါတယ္။

ကမၼဌာန္းဆရာက ထိုင္ဆိုလည္း ထိုင္လိုက္ႏိုင္တာပါပဲ။ ထဆိုလည္း ထလိုက္ႏိုင္တာပါပဲ။ စၾကၤံေလွ်ာက္ဆိုလည္း ေလွ်ာက္လိုက္ႏိုင္တာပါပဲ။ ဒီလိုျပင္မွတ္လိုက္ဆိုလည္း မွတ္လိုက္ႏိုင္တာပါပဲ။ ဒါဟာ ႏုပ်ိဳျခင္းရဲ႕ အခြင့္အေရးေတြပါပဲ။

ႏဳပ်ိဳျခင္းဆိုတာ ဘ၀မွာ တစ္ၾကိမ္သာရတာပါ။ ဘ၀မွာတစ္ၾကိမ္သာရတဲ့ ႏုပ်ိဳျခင္းဆိုတဲ့ အခြင့္အေရးကို ရေနတုန္းမွာ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ပစ္လိုက္တာဟာ ဘ၀အတြက္ အဓိပၸါယ္ရွိသြားတာပါပဲ။

ႏုပ်ိဳတုန္းမွာ တရားအားထုတ္ပါဆိုေတာ့ ပညာသင္ၾကားမႈ အလုပ္လုပ္မႈ အားလံုးကို စြန္႔လႊတ္ျပီး အားထုတ္ရမွာလားဆိုေတာ့ အဲဒီလိုလည္း မဟုတ္ပါဘူး။

၀ိပႆနာတရားအားထုတ္တယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ အားထုတ္လို႔မရပါဘူး။ ဆရာလိုပါတယ္။ နည္းလို္ပါတယ္။ ဆရာနဲ႔ နည္းရဖို႔အတြက္ ရိပ္သာတစ္ခုခုမွာ ဆယ္ရက္ျဖစ္ေစ၊ ဆယ့္ငါးရက္ျဖစ္ေစ ၀င္ရပါ့မယ္။ တစ္လေလာက္ ၀င္လိုက္ႏိုင္တယ္ဆုိရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ လူဆန္ဆန္ေျပာရင္ေတာ့ သင္တန္းတက္လိုက္တာပါပဲ၊ ဒါဆို နည္းေကာင္းေကာင္းရသြားပါျပီ၊ နည္းရျပီဆိုရင္ ကိုယ့္အိမ္မွာ အခိ်န္ပိုင္းေလးနဲ႔ အားထုတ္သြားလို႔ရပါတယ္။

မနက္နာရီ၀က္ ၊ ေန႕ခင္းနာရီ၀က္၊ ညနာရီ၀က္ေလာက္ အားထုတ္သြားႏိုင္တယ္ဆိုရင္ပဲ မဆိုးပါဘူး။ တရားအားထုတ္ျပီးစမွာ စိတ္ထားေလးေတြက ေကာင္းေနတတ္ပါတယ္။ စိတ္ထားေလးေကာင္းေနေတာ့ ဘယ္သူနဲ႔ပဲ စကားေျပာေျပာ အဆင္ကိုေျပေနတာပါပဲ။ တစ္ဖက္သားက မေခ်မငံေျပာလာရင္ေတာင္ ကိုယ္ကလည္း သည္းခံျပီးသား ျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္ ေန႔ခင္းပိုင္းေလာက္အေရာက္မွာေတာ့ စိတ္ထားေလးက နည္းနည္းညံ့ခ်င္လာပါျပီ။ ဒီေတာ့ ဘက္ထရီအားကုန္တဲ့အခါ ခ်ာဂ်င္ျပန္သြင္းရသလိုပါပဲ။ ကိုယ့္ႏွလံုးသားထဲကို ၀ိပႆနာခ်ာဂ်င္နာရီ၀က္ေလာက္ ဒါမွမဟုတ္ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ျပန္သြင္းရပါတယ္။

ဒီလိုပါပဲ ညပိုင္းက်ေတာ့ စိတ္ထားေလးက ညံ့ခ်င္လာျပန္ပါျပီ။ ဒါေၾကာင့္ တစ္ခါ ၀ိပႆနာခ်ာဂ်င္ နာရီ၀က္၊ ဆယ့္ငါးမိနစ္ေလာက္ ထပ္သြင္းရပါတယ္။ တစ္ေန႔ကို ၀ိပႆနာခ်ာဂ်င္ မနက္တစ္ခါ၊ ေန႔လည္တစ္ခါ၊ ညတစ္ခါ တစ္ေန႔သံုးခါေလာက္ေတာ့ ေန႔စဥ္သြင္းေပးရပါတယ္။ ဒီအျပဳအမူေလးေတြဟာ ကိုယ့္ဘ၀နဲ႔ကိုယ္လုပ္ငန္းခြင္ကို အေထာက္အကူျပဳျပီးသားျဖစ္ေနတတ္ပါတယ္။

တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ လူမ်ိဳးစံုေတြနဲ႔ ေတြ႔ေနရတာဆုိေတာ့ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ မွားမသြားေအာင္ ကိုယ့္ႏွလံုးသားကို ၀ိပႆနာခ်ာဂ်င္ေလးေတြ အားကုန္ခါနီးတိုင္း ျပန္ျပန္သြင္းသြင္းေပးရပါတယ္။

တကယ္လို႔ တစ္စံုတစ္ေယာက္နဲ႔ အဆင္မေျပျဖစ္ျပီး စကားကို  ပက္ကနဲ႔ ေျပာေျပာမိခဲ့ျပီဆိုရင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတိထားၾကည့္လိုက္ပါ။ ၀ိပႆနာခ်ာဂ်င္ အားကုန္ေနလို႔ဆိုတာ ေတြ႔ရပါလိမ့္မယ္။

တရားအားထုတ္လုိ႔ရတဲ့အရသာဟာ ဘာနဲ႔မွလဲလို႔မရပါဘူး။  ဒါက အားထုတ္ဖူးသူတိုင္း သိပါတယ္။ မ၀င္ဖူးေသးရင္သာ ျဖစ္ပါ့ျဖစ္ပါ့မလား ဆိုျပီး စိုးရိမ္ေနတတ္တာပါ။ ရိပ္သာထဲေရာက္သြားရင္ေတာ့ သူလိုကိုယ္လို လူေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ေတြ႔ျပီး အဆင္ေျပသြားၾကတာပါပဲ။

ကဲ ထားပါေတာ့။

တတိယအရြယ္အိုမွ တရား၀င္ျပီပဲဆိုပါေတာ့။

တတိယအရြယ္ဆုိတာ ရုပ္ကလည္းအို၊ နာမ္ကလည္း အိုလာပါျပီ။ ရုပ္ကလဲ အိုလာျပီဆုိရင္ ထိုင္ရ၊ ထရတာလည္း အဆင္မေျပေတာ့သလို ထိုင္တဲ့အခါမွာလည္း ၾကာၾကာမထိုင္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ ဆယ့္ငါးမိနစ္တစ္ခါေလာက္ ျပင္ျပင္ေနရပါတယ္။ တခ်ို႔၀တဲ့သူေတြဆိုရင္ ထိုင္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေလးခက္ခဲပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဆိုရင္ လူတြဲနဲ႕မွ ထို္င္ႏိုင္ထႏိုင္ပါတယ္။ ဒါဟာ ရုပ္အုိျခင္းရဲ႕ လကၡဏာပါ။

နာမ္အိုတယ္ဆိုတာက သတိေတြေမ့ေမ့ေနတာပါ။ ဥပမာ အခန္းထဲေဆးယူသြားမယ္ဆိုျပီး ၀င္သြား၊ အခန္းထဲက်ေတာ့ ငါဘာယူမလိုပါလိမ့္ ဆိုျပီး ေမ့ေန၊ အခန္းထဲကေန အျပင္ျပန္ထြက္လာျပီးမွ ေၾသာ္ ငါ ေဆးယူဖို႔ ၀င္သြားတာပဲဆိုျပီး သတိရျပီး အခန္းထဲျပန္၀င္ရ၊ ဒါ နာမ္အိုမႈရဲ႕ လကၡဏာတခ်ိဳ႕ပါ။

တရားထိုင္တဲ့အခါမွာလည္း ရုပ္အုိလာတဲ့အတြက္ ၾကာၾကာမထိုင္ႏိုင္၊ ၾကာၾကာမထိုင္ႏိုင္ေတာ့ မၾကာခဏျပင္၊ မၾကာခဏျပင္ေတာ့ သမာဓိပ်က္၊ ေနာက္ နာမ္ကအိုလာတဲ့အတြက္ ကမၼဌာန္းအာရံုေပၚမွာ သတိက ေကာင္းေကာင္းမကပ္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး။ နာမ္နဲ႔လုပ္ရတဲ့အလုပ္မွာ နာမ္က အိုသြားတဲ့အတြက္ ေကာင္းေကာင္းအလုပ္ မလုပ္ႏိုင္တဲ့သေဘာပါ။

ဒီေတာ့ သမာဓိက ေတာ္ေတာ္နဲ႔မျဖစ္၊ သမာဓိမျဖစ္ေတာ့  ဥာဏ္စဥ္ေတြက မထင္နဲ႔၊ ကမၼဌာန္းဆရာက တရားစစ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ေရွ႕က ေယာဂီငယ္ငယ္ ကေလးမေလးေတြက ” ဘယ္လိုမွတ္လိုက္တယ္ဘုရား၊ ဘယ္လိုမွတ္လိုက္တယ္ဘုရားနဲ႕” ေလွ်ာက္စရာေတြ တစ္ေလွၾကီးနဲံ ေလွ်ာက္သြား၊ ကိုယ့္မွာေတာ့ ဘာမွေလွ်ာက္စရာမရွိ၊ ဒီေတာ့ စိတ္ဓါတ္ေတြက်ျပီး အိမ္ျပန္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာ၊ အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီး ေနာက္တခါတရား၀င္ဖို႔ သားသမီးေတြက တိုက္တြန္းရင္ တစ္ၾကိမ္တည္းနဲ႔ ေသမေလာက္ေၾကာက္သြားေတာ့တာပါပဲ၊

ဒါ တတိယအရြယ္လို႔ေခၚတဲ့ ရုပ္နာမ္အိုျခင္းရဲ႕ ဆိုးျပစ္လကၡဏာေတြပါပဲ။

ေနာက္ တတိယအရြယ္ရဲ႕ ဆိုးက်ိဳးလဲတစ္ခုရွိပါေသးတယ္။

ေယာဆရာေတာ္ဘုရားရဲ႕ တရားေတြထဲမွာ အိုလာျပီဆိုရင္ ” အိုပယ္ျဖစ္တတ္တယ္” ဆိုတဲ့ စကားလံုးေလး မၾကာခဏပါေလ့ရွိပါတယ္။ အိုပယ္ဆိုတဲ့စကားလံုးကေလးက သိပ္လွတာပါ။ အိုလာျပီဆိုရင္ ကိုယ့္ရဲ႕သားသမီးေျမးျမစ္ေတြက ကိုယ့္ကို ပယ္ထားလိုက္တာပါ။

ထမင္းေက်ြးရံု၊ အ၀တ္ဆင္ရံုကလြဲလို႔ အၾကံဥာဏ္ယူတာ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြၚတာေတြ မရွိေတာ့ပါဘူး။ ကိုယ့္နဲ႔ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ ေျမးေတြက တိုးတိုးတိုးတိုးနဲ႔ စကားေျပာေနမယ္။ ကိုယ္ကဒါကို ဟဲ့ ေျမးတို႔ ဘာေတြေျပာေနတာလဲ လို႔ သြားေမးမယ္။ ဒီေတာ့ ေျမးေတြက အို ဒါလူၾကီးေတြရဲ႕ ကိစၥမဟုတ္ပါဘူး၊ လူငယ္ကိစၥပါလို႔ ျပန္ေျပာခံရ။

တခ်ိဳ႕ဆို ေငြေၾကးခ်မ္းသာပါရဲ႕၊ ပညာလည္းတတ္ပါရဲ႕၊ မိသားစုအသိုင္းအ၀ိုင္းကလည္း ေပါပါရဲ႕၊ သတင္းစာ စာအုပ္ေၾကာ္ျငာေလးကိုဖတ္ျပီး ” သားေရ အရွင္ဆႏၵာဓိကရဲ႕ ေနာက္ဆံုးထြက္စာအုပ္ကေလး ၀ယ္ခဲ့ပါဦး” လို႔ မွာျဖစ္လိုက္ပါရဲ႕။

တစ္ရက္လာလည္း ပါမလာ၊ ႏွစ္ရက္လာလည္း ပါမလာ၊ ရက္ေတြသာၾကာသြားတယ္၊ လိုခ်င္တဲ့ စာအုပ္ကမရ၊ ကိုယ္တိုင္ထြက္၀ယ္ဖို႕က်ေတာ့လည္း ကားရွိေပမယ့္ ေမာင္းပို႔မယ့္သူမရွိ၊ ဒါေတြဟာ အုိပယ္ရဲ႕ ထင္ရွားတဲ့လကၡဏာဆိုး တခ်ိဳ႕ပါ။ တျခား ဒီထက္ဆိုးတဲ့ ကိစၥေတြလည္း ရွိခ်င္ရွိဦးမွာပါ။

တကယ္လို႔ဥာ ပထမအရြယ္မွာ တရားကို ၾကိဳးၾကိဳးစားစား အားထုတ္ခဲ့ရင္ သူတို႔ဘယ္ေလာက္ပဲ ” အုိပယ္” လုပ္ထားလုပ္ထား၊ ကိုယ္က ကိုယ့္၀ိပႆနာတရားေလးနဲ႔ ေနေနလိုက္ရင္ ” အိုေပ်ာ္” ျဖစ္သြားမွာပါ။

၀ိပႆနာတရားဆိုတာ တစ္ေယာက္တည္း တစ္စိတ္ထည္းအားထုတ္ရတာဆိုေတာ့ သူတို႔ အိုပယ္လုပ္ေလ ကိုယ့္အတြက္ တရားမွတ္ရတာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေလပါပဲ။

တရားထူးတရားျမတ္ရတာကို ခဏထားလိုက္ပါဦး။ လူ႔ဘ၀သက္တမ္းကို ေယဘုယ် ခုႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္နဲ႕တြက္လိုက္ရင္ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္အတြင္းဟာ တရားအားထုတ္ဖို႔ ပထမအေကာင္းဆံုးအရြယ္ပါ။ အသက္ငါးဆယ္အတြင္းဟာ တရားအားထုတ္လုိ႔ ဒုတိယအေကာင္းဆံုးပါပဲ၊ က်န္တဲ့ တတိယအရြယ္သက္တမ္းကိုေတာ့ ဆက္မေျပာပါရေစနဲ႔ေတာ့။ ကုိယ့္အရြယ္ ကိုယ္ျပန္ၾကည့္ျပီး ဆံုးျဖတ္ဖို႔ပဲ လိုပါတယ္။

လူ႕ဘ၀ကိုရလာတယ္။ လူ႔ဘ၀ကိုရလာျပီး လူ႔ဘ၀ရဲ႕ အႏွစ္သာရျဖစ္တဲ့  ၀ိပႆနာတရားေလးမွ အားထုတ္မသြားရဘဲ ေသသြားမယ္ဆိုရင္ လူ႔ဘ၀ကို ရလာတာ ဘာမွအဓိပၸါယ္မရွိေတာ့ဘူ။ လူဆိုတာ ေသမ်ိဳးပါ။ မေသခင္ေလးမွာ ဒီ၀ိပႆနာတရားေလးေတာ့ ကုသိုလ္ျဖစ္ေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဗဟုသုတျဖစ္ေလာက္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပါရမီပါသြားေအာင္ အားထုတ္သြားသင့္ပါတယ္။

ေလာကီထဲမွာ ေနေနၾကတာဆိုေတာ့ ေလာကီအာရံုေတြနဲ႔ေတာ့ ကင္းလို႔မရပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ေမာ္ဒန္ေတြ ၊  ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ေတြ၊ မန္ယူေတြ၊ အာစင္နယ္ေတြ၊ ႏွစ္လံုး သံုးလံုးေတြ၊ ရားထူးဌာနႏၱရေတြ၊ အျပန္အလွန္တံု႔ျပန္မႈေတြ၊ ေအာင္ျမင္ေက်ာ္ၾကားမႈေတြေနာက္ တစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္ေနရမႈေတြနဲ႔ေတာ့ အရြယ္သံုးပါးလံုးကို အခိ်န္ကုန္မသြားသင့္ပါဘူး။ ဒါေတြကို သင့္ရဲ႕ ဘ၀အစိတ္အပိုင္းတစ္ခုအေနနဲ႔ပဲ သေဘာထားသင့္ပါတယ္။ ဘ၀ရဲ႕ အဓိက အခန္းက႑ထဲမွာ ရွိမေနသင့္ပါဘူး။

ကဲ စာဖတ္သူ ” ဘယ္အရြယ္မွာ တရားအားထုတ္လို႔ အေကာင္းဆံုးလဲလို႔ ” ေမးလာခဲ့ရင္ ပထမအရြယ္ပါပဲ၊ ဘ၀မွာ တၾကိမ္သာရတဲ့ ႏုပ်ိဳျခင္းကို ၀ိပႆနာအရာမွာ ေကာင္းေကာင္းၾကီး အသံုးခ်ပစ္လိုက္စမ္းပါ။ ဒီစာစုကို သဒၶမၼရံသီဆရာေတာ္ဘုရားၾကီးရဲ႕ လကၤာေလးနဲ႔ပဲ နိဂံုးခ်ဳပ္လိုက္ၾကရေအာင္ပါ။

အိုရမည့္ေဘး မေရာက္ေသး ေမွ်ာ္ေတြးဆင္ျခင္ပါ။

မအိုေသးခင္ တရား၀င္ အဆင္ေျပလွသည္။

အိုေသအခါတြင္ တရား၀င္ အဆင္မေျပျပီ၊

အိုေသာခါမွ တရားမရ မွားၾကပါလိမ့္မည္။

က်မ္းကိုး

၁။ ဓမၼပဒ ( ဒုတိယ၀တၳဳတြဲ)

မဟာဓန သူေဌးသား၀တၳဳ။

၂။ သိေကာင္းစရာ ဤေျခာက္ျဖာ။

သဒၶမၼရံသီဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး။

ရုပ္ရွင္ေတးကဗ်ာမဂၢဇင္း

ဇန္န၀ါရီ၊ ၂၀၀၆